"POÑER LÍMITES"

Fai vinte anos, adultos formados cunha educación familiar estrita estreáronse na tarefa de ser pai ou nai, convencidos de que había que superar o autoritarismo que sufriran. Iso empuxou a moitos deles a deixar facer, a non levar a contraria ao fillo ou filla para que non sufrise traumas psicolóxicos, a non usar os castigos como método de aprendizaxe, a satisfacer caprichos, a protexer aos fillos e ata desprestixiar nalgúns casos a outros educadores, principalmente mestres.
Na educación dun fillo non se poden evadir as normas nin a xerarquía. Un neno aprende que cando a súa nai ou o seu pai din que non, esa decisión é inamovible. A frustración que lle xerará é inevitable, pero debe aprender a tolerala e convivir con ela porque as normas son precisamente as que lle dan seguridade e ensínanlle a confiar nun criterio sólido.
Os nenos necesitan ser guiados polos adultos e para iso é fundamental establecer regras coas que fortalecer condutas e lograr o seu crecemento persoal. Os límites débense orientar ao comportamento do neno, non á expresión dos seus sentimentos. Pódeselle esixir que non faga algo, pero non se lle pode pedir, por exemplo, que non senta rabia ou que non chore. As marxes deben fixarse sen humillar ao neno para que non senta ferido na súa autoestima. Por iso, non se debe descalificar ("es un bobo", "es malo"...), senón marcar o problema ("iso que feixes ou iso que dis está mal"). Convén dar razóns, pero non excederse na explicación. Os sermóns non serven de moito. Os nenos responden aos feitos, non ás palabras. Un xesto de firmeza e serenidade, acompañado de poucas palabras será máis efectivo que un discurso.
¿Por que nos custa pór límites aos nosos fillos e fillas? Porque non nos sentimos suficientemente fortes para enfrontarnos aos nosos fillos. Porque demasiado a miúdo somos compracentes cos nosos fillos e fillas para compensar o pouco tempo que lles podemos dedicar. Porque cando a nosa autoestima non pasa polo seu mellor momento queremos ser aceptados polos nosos fillos. Porque os adultos, o pai e a nai, desautorízannos mutuamente e seguimos liñas de actuación claramente contraditorias.
PAUTAS PARA PAIS E NAIS
*Deben dedicar tempo aos fillos. Moitas condutas dos fillos non se controlan simplemente porque o seu pai e a súa nai non están dispoñibles para atenderlles.
*O neno ten que aprender que pasar os límites pode traer consecuencias negativas para el. En calquera caso, esas consecuencias deben ser proporcionadas e, a poder ser, inmediatas para que o neno enténdao perfectamente.
*No posible, as regras e os castigos deben ser pactados entre os pais e os fillos.
*A disciplina só a poden exercer adecuadamente os proxenitores que sexan capaces de combinar o agarimo e o control.
*Convén recordar que o que máis inflúe nos nosos fillos non é o que lles dicimos ou o que lles facemos, senón como "somos". Por iso, a educación representa non só revisar as nosas condutas con eles, senón a nosa forma de ser como persoas.
*Precísase un bo clima familiar. É normal que os nenos proben tenteando aos seus pais para comprobar ata onde poden chegar. É nese momento cando máis firmes deben mostrarse os pais. Se ceden, logo será moi difícil dar marcha atrás.
*Todo iso inclúe a necesidade de que os pais sexan razoablemente flexibles, segundo as circunstancias e a idade.
Os efectos de non pór límites moldean a un neno que nunca ten suficiente, que esixe cada vez máis e que tolera cada vez peor as negativas, un neno que crece cunha escasa ou nula tolerancia á frustración.