Navegando por internet atopeime cun blog onde só o título namora "ERES UNA MARAVILLA". A súa propietaria é Rocío Guerra González, mestra de Infantil e Primaria. Lda. en Psicopedagoxía, especialista en Diagnóstico e Educación de Suxeitos Excepcionais. Orientadora Psicopedagógica no colexio San José (San José da Rda, Sevilla).
Rocio se autodefine como "ACTIVISTA PRO-DIVERSIDADE".
Un dos seus artigos chamoume poderosamente a atención porque reflexa á perfección as grandes dificultades que nos atopamos os Orientadores no noso traballo diario.
Déixovos a copia do artigo
"Os pais: eu non podo.
Os profesores: eu non abarco
Os alumnos: eu non quero
Todo nons. E así nos vai. Botándonos a culpa uns a outros: porque se o neno non quere eu non podo; se o pai non colabora non tiramos p'alante; se o mestre non manda non ensina non educa non dialoga non... a familia soa é imposible.
E os nenos: mentres estes bótanse a pelota, eu feliz como perdiz: non teño normas non teño hábitos non teño ilusións non teño ganas non teño futuro.
NONS.
Os mestres: esta clase, malísima. Estes alumnos de alí, horrorosos. Esta avaliación, desastrosa.
Sempre o vaso coa metade da cuarta, xa nin medio baleiro.
Hoxe alguén me dixo: os humanos non resolvemos os problemas, trasladámolos de sitio. E así nos vai. Nin sequera entre o gremio (ninguén nos tachará de corporativistas aos educadores en xeral) non damos a man, nin a palmadita, nin sequera o sorriso. Chegas con 10 probas, 20 resultados, 30 medidas para tomar con este alumno e estoutro e sempre salta alguén: " pois para iso tanta proba... iso xa o sabía eu...".
E por suposto, non se che ocorra "suxerir", imos traballar con este alumno, que vai moi ben e véselle motivado.... POR DEUS!!!! Bastante temos encima con toooooooodos os demais, COMO me vou a entreter co que vai ben.
E se a clave estivese aí? E se o que tivésemos que facer fose SINALAR O BO, para que o espello onde mirarse sexa ese? Só sinalamos o malo o malo o malo. E se non lles estamos dando aos nenos a clave de como facelo ben? Como vou aprender o que si debo, se só me estás machacando co mal que o fago? Ponme un modelo correcto e pode ser que o faga ben. Ponme un modelo incorrecto e seguro que ben non sairá nunca.
A profecía autocumplida, o Pygmalión negativo: dille a un neno o malo que é 50 veces ao día e, non é que llo termine crendo, é que fará TODO o posible para ser cada vez máis malo, para que nós sigámoslle "valorando" o ben que fai de malo.
Miles, millóns de voces alzaranse contra esta reflexión de día logo de claustro. Voces de - eu logo de 30 anos de docencia, xa vingo de volta, non sabes nada disto, xa verás de aquí a un pouco, eu non eu non eu non...-
Menos mal que "algunhas" destas voces de 30 anos seguen tirando do carro; se che custa eu tiro contigo. Es un exemplo a seguir. Admíroche que non tes pelos na lingua para dicir o correcto. Que a túa crítica sempre é construtiva. Que podo contarche como me sinto porque me entendes. Que a experiencia non che ha viciado, senón que che fixo sabia.
Somos poucos, pero somos os "bos da peli". Pasarémolas canutas, pero ao final gañaremos. Non importa o que tardemos, salvemos aos que podamos e quedémonos coa satisfacción de polo menos habelo intentado. Que nos quedará, se non?. "
No hay comentarios:
Publicar un comentario