¿QUE ESPERA UN NENO HIPERACTIVO DO SEU MESTRE?

Lendo os foros da páxina de ANHIDA atopei este texto de "quico" que permítome copialo en mi blog por todo o que significa

• -Ensíname como aprender e non que aprender, a pensar e non tan só que debo pensar. Así desenvolverei a miña intelixencia e non simplemente a miña memoria.



• -Non me regañes diante dos meus compañeiros. Fasme sentir humillado e medorento de ser rexeitado por eles; aceptarei mellor as túas correccións, se mo fas calmadamente e en privado.


• -Sinálame as miñas calidades e recoñece as miñas habilidades. A confianza que así desenvolvemento nas miñas capacidades anímame a esforzarme e faime sentir valioso e adecuado.
  
• -Non me insultes con palabras, nin con xestos despectivos. Fasme sentir menosprezado e sen ánimo para corrixir as miñas faltas ou debilidades.


• -Ten en conta o meu esforzo e o meu progreso non só o resultado final. Ás veces con pouco esforzo logro moito..., pero é máis meritorio cando poño todo o meu empeño, así logre pouco.


• -Non me examines procurando reprobarme, nin che ufanes de habelo logrado. As miñas notas deben reflectir a miña desempeño e non o farán se as utilizas para desquitarte.
• -Anota o que fago ben, e non só o que está mal. Cando subliñas os meus éxitos e non os meus fracasos, síntome motivado a seguir mellorando.


• -Cando me corrixas ou me disciplines, faino sen maltratarme física ou emocionalmente. Se atacas a miña persoa ou a miña personalidade, deterioras a miña autoestima e non melloras a miña disciplina.


• -Confía no meu e demóstrame a túa confianza. Cando me repites a mesma cousa unha e outra vez, doume conta da túa desconfianza, e isto precipítame a fracasar. Trátame con agarimo, cortesía e respecto. Nesta forma admirareiche e, polo tanto, desenvolverei un profundo respecto por ti.


• -Non me ameaces, pero se o fas, cúmpreo. Se non cumpres o prometido, aprenderei que, faga o que faga, sempre podo saír eximido.


• -Non me rogues nin me implores que me porte ben. Obedecereiche cando mo esixas con firmeza e sen hostilidade.


• -Procura facer clases amenas e interesantes, nas que eu poida participar. Abúrrome cando todo é rutina, só ti falas e eu nada podo achegar.


• -Cando che faga preguntas, non me digas "iso xa o explique". Ás veces as túas explicacións non son claras ou suficientes para min; se pregunto, é porque quero entender e aprender.


• -Non teñas preferencias. Cando encomias a uns e ignoras a outros, deterioras as nosas relacións e feixes dos meus compañeiros os meus inimigos.


• -Cando me criticas para corrixirme, deféndome e non acepto os meus defectos. Só se acepto os meus fallas, poderei tratar de corrixilas. Ten en conta que aprendo máis de quen aprecio que de quen me despreza.


• -Non aceptes as miñas escusas nin os meus rogos polo incumprimento das miñas tarefas. Cando debo asumir as consecuencias das miñas faltas, aprendo a responsabilizarme polos meus deberes.


• -Escoita o que che digo con atención e interese. Se me ignoras ou me calas cando trato de expresarme, entendo que as miñas ideas son bobas e que, polo tanto, a miña intelixencia é curta.


• -Non me compares cos meus compañeiros, nin cos meus irmáns en anos anteriores. Recorda que non son nin podo ser igual a ninguén e que, aínda que non teño as mesmas, tamén posúo grandes calidades.


• -Trata de coñecerme e de apreciarme como persoa. Coñecendo as miñas habilidades particulares poderás ofrecerme oportunidades para triunfar. Ao sentirme capaz e importante para ti, crecerá o concepto que forme sobre o meu.


• -Axúdame a desenvolver as miñas calidades, e non simplemente as miñas capacidades. Ten en conta que......antes que un bo estudante, debo ser un bo ser humano.

ABÓS E NETOS

Estes días que comezan os nenos e nenas de tres anos o Colexio, paso polas filas e observo que moitos nenos e nenas veñen acompañados polos seus avós.

Conciliar traballo, fillos e casa é unha tarefa que require moita habilidade e, en moitos casos, algúns sacrificios. A chegada dun bebé non só altera a vida dos pais, senón tamén a de moitos avós. Poder contar con eles é un recurso moi valioso. A presenza dos avós é un consolo e un desafogo para moitas familias.

Os avós poden proporcionar unha asistencia práctica, apoio, e unha cadea de consellos útiles para coidar ao bebé. O encontro dos avós cos seus netos é sempre moi enriquecedor para ambos os lados.

A moitos nenos encántanlles estar cos seus avós por diferentes e variadas razóns:

-Algúns porque á beira dos avós non existen tantas ordes nin obrigacións.

-Outros porque poden facer cousas distintas con eles, como preparar galletas xuntos, comer doces, dar paseos, ir ao parque, e realizar unha infinidade de actividades que fan que se sentan máis libres.

-Algúns netos ven aos seus avós como un amigo, unha especie de guía, como divertidos, cariñosos, mimosos e que lles gusta estar con eles.

Pero, claro, todo depende da forma de ser dos avós. Hai tamén os que apenas envellecen e continúan tratando aos máis pequenos dun xeito moi autoritario e demasiado esixente. Pero, polo xeral, os avós senten moito pracer cos seus netos. Estar con eles é tamén unha forma de renovarse persoalmente. É ter máis participación na familia, e sentirse máis novas e actualizados. Apréndese moito cos nenos.

Non sempre a relación dos avós cos pais dos seus netos é a mellor.

Desgraciadamente, poden existir conflitos canto ao tipo de educación que é aplicada ao neno. As xeracións son distintas e diferentes tamén son os criterios de educación. Os máis novos non poden cambiar os razoamentos dos maiores. Os avós non están máis para educar. Xa educaron, ben ou mal, aos seus fillos. Os avós están para dar agarimo, botar unha man de cando en vez, e pasar un bo intre cos seus netos.

Se os avós van estar cos netos, o ideal é que haxa un acordo entre as partes, para o ben do neno e de todos. Para iso, é necesario que entre os pais e os avós exista unha relación tranquila, específica e verdadeira, libre de celos, na que reine o respecto ás esixencias e aos hábitos do outro.

OS CONTOS E OS AFECTOS

¿Que é un conto?

A palabra conto provén do latín computar, e significa contar, enumerar feitos. É dicir relatar, narrar unha historia. Fundamentalmente o conto é metáfora, vida, emoción, soño, oportunidade, liberdade, memoria... ¡é afecto!

¿Para que serve lelos?

Para desenvolver emocións; para desenvolver a creatividade, a intelixencia, a linguaxe, o crecemento; para estimular o humor; para discriminar fantasía de realidade; aprender a dar e a recibir; incursionar no mundo artístico; para sublimar, xogar, enfrontar conflitos... En fin, para poder desenvolver unha identidade harmónica.

¿Que son os afectos?

A palabra afecto deriva do latín affectus, e significa "pór en certo estado".

Pero vexamos outras definicións que ampliarán o noso concepto habitual e cotián -e a miúdo limitado- de afecto: "Todo estado afectivo, penoso ou agradable, vago ou preciso, xa se presente como unha descarga masiva, xa como tonalidade xeral" (Laplanche e Pontalis)

E en Psicoloxía, o afecto enténdese como "calquera clase específica de sentimento ou emoción, que impregna todos os feitos psíquicos e que posúe unha riqueza cualitativa inesgotable".

O afecto é un ingrediente innato con que contamos os humanos. O seu exceso ou falta provoca dificultades, trastornos que en ocasións poden volverse moi serios para a nosa saúde mental: os afectos afectan, aféctannos, e producen un efecto.

¿O conto e os afectos?

¿E por que a lectura de contos podería exercer un efecto tal? Entre outras razóns, porque:

1) Os contos e os afectos humanízannos.

2) Os contos e os afectos introdúcennos na cultura.

3) Os contos e os afectos simbolízannos.

4) Os contos e os afectos ábrennos ao mundo dos outros.

5) Os contos e os afectos exercen un efecto terapéutico.

6) Os contos e os afectos consolidan a "persoa".

A TEORÍA DA ETIQUETAXE OU COMO SE DISCRIMINA AOS MENORES

A avaliación é algo actual, todo é avaliable, todo é medible e todo pode ser cuantificable e xa que logo de aí alentarnos a emitir o noso xuízo sobre algo. Dalgunha forma todos e en todo momento avaliamos unha situación e clasificámola nunha ou tal categoría; esta é unha habilidade que viñemos desenvolvendo principalmente produto da nosa adaptabilidade ao medio; medio que polo demais, xeralmente é hostil.

As distintas disciplinas conformaron e elixido cada unha delas as súas formas particulares de avaliar, medir ou observar os seus obxectos de estudos, así por exemplo a química é aos átomos como o é o medicamento á saúde, a psicoloxía á conduta e tamén a intelixencia. Esta última relación non deixa de ser complicada, xa que cando se trata de avaliar ou de diagnosticar facultades ou habilidades humanas o terreo do subxectivo que xorde na apreciación de quen avalía tamén entra en xogo, ou polo menos debese considerarse. Para iso leváronse a cabo múltiples investigacións e experiencias durante anos, para lograr escapar desta subjetividad e xa que logo chegar a ser os máis estrito posible ao momento de avaliar sen caer no etiquetamiento.

No entanto, ao analizar o fenómeno da avaliación, parecese ser que inevitablemente se cae dunha ou outra forma no encasillamiento, a isto ademais hai que agregar as consecuencias sociais que asume aquel que é clasificado, pois a pregunta que xorde entón é ¿quen avalía ou clasifica ás persoas?, ¿quen é o que determina os parámetros de normalidade ou desviación e en que contorna social dáse dita situación?

Respecto diso, na actualidade xurdiu unha liña teórica que precisamente observa devandito fenómeno de etiquetamiento; a teoría da etiquetaxe non centra a súa atención na natureza psicolóxica ou na motivación dos actos de desviación. O seu interese decántase máis ben cara a quen recibe a etiqueta de desviado e por que. (A. Coulon 1995).

O mesmo Coulon citando a Becker establece que o feito central da desviación reside en que é a sociedade quen a crea...é dicir, que os grupos sociais crean aos desviados a través da institución de regras cuxa transgresión constitúe a desviación, e da aplicación desas regras a determinados individuos, que lles designan como desviados.

Actualmente son moitos as nenas e nenos etiquetados que asisten ás escolas , aqueles que presentan algún grao de inmadurez ou atraso da linguaxe por exemplo suxíreselles de formas moi sutís a abandonar os seus colexios de orixe por outros que desexen traballar con eles ou que estean preparados para nenos "así", xerándose unha especie de curriculum educacional estandar, para nenos estandar e con avaliacións estandar.

Quizais unha das angustias máis grandes daqueles pais que asisten á consulta psicopedagógica sexa a incomprensión e a pouca aceptación que perciben hacia os seus fillos, principalmente porqué viven en carne propia a intolerancia á diversidade que tanto se pregoa.

Quizais unha suxestión a tomar en conta sería a de traballar en forma conxunta, as distintas redes de apoio que emerxen desde as institucións educativas e acordar o xeito de darlle lexitimidade dunha vez por todas ás políticas de Inclusión, para que aqueles que non participan da vida social da maioría, poidan facelo a partir do seu absoluto dereito.

MOCHILAS PESADAS

Agora que o colexio comeza xorde o problema das mochilas.


¿Como deben ser as mochilas e os carriños onde transportan o material escolar? ¿Que efectos ten o exceso de peso? ¿Pódese evitar, nesta era da información, tan pesada carga?


A Confederación Española de Asociacións de Nais e Pais de Alumnos aposta pola introdución nas carteiras de DVD e outros formatos informáticos "máis lixeiros, máis atractivos para os nenos, máis flexibles e interactivos"


Outros expertos sinalan que o libro segue sendo necesario para o estudo e a memorización dos contidos, con técnicas como o subliñado, os esquemas ou os resumos. A educación exclusivamente en soportes multimedia só se utiliza na educación superior e ofrece aínda problemas prácticos.


O consello dos expertos é que as carteiras non superen máis do 10% do peso do alumno, incluso se inclúen rodas.


As mochilas deberían pesar menos do 10% do peso do neno cun tempo medio de 30 minutos entre ida e volta do colexio a casa", destaca Xavier González Ustes, traumatólogo no Hospital Municipal de Badalona. "A parte da mochila que vai pegada ás costas debe conter o máis pesado e na máis afastada ao corpo ha de ir o menos pesado: os lapis, o estuche, a báta, o bocadillo. Canto máis enganchada ao corpo a mochila, menos panca fai sobre os ombreiros", engade este médico. González dá outros dous consellos: "Os tirantes deben estar acolchados porque todo o peso vai sobre os dous ombreiros. E as mochilas moi caídas son fatais porque fan efecto panlanca nos ombreiros e doe máis".


Esta información esta sacada do xornal "O PAIS". Se che interesa ver o artigo completo pica no enlace
http://www.elpais.com/articulo/sociedad/Mochilas/pesadas/era/digital/elpepisoc/20080909elpepisoc_4/Tes/

INTELIXENCIA EMOCIONAL

O xornal "O PAIS" de hoxe publica un artigo titulado "La escuela saca suspenso en emociones".
Nel se din cousas como estas:

"Los profesores de este colegio, pioneros en España en la aplicación de técnicas de inteligencia emocional en la escuela pública -algunos centros privados hace ya tiempo que las aplican- saben por experiencia que prácticamente ningún niño es un caso perdido. Todo depende de cómo se le enseñe a reaccionar ante el conflicto."

"Este sistema rechaza catalogar a un alumno como "un caso perdido"

"Cuesta salir de la inercia de juzgar, etiquetar... Pero cuando lo haces, los resultados son espectaculares. Los niños te devuelven multiplicados lo que les das. Si ofreces un abrazo, te devuelven diez. Pero hay que saber dar ese paso; hay que saber abrazarles incluso cuando se portan mal".

"Me producen un cierto pánico los profesores que piden más disciplina y más mano dura, porque aún no se han dado cuenta de esa vía está equivocada. Y lo peor es que esos docentes nunca aceptarían asistir a un curso de inteligencia emocional, cuando en realidad son quienes más la necesitan"

Si queres velo artigo completo pica no enlace:
http://www.elpais.com/articulo/sociedad/escuela/saca/suspenso/emociones/elpepusoc/20080905elpepisoc_1/Tes

Tamén publica "Cuando el profesor admira a sus alumnos" que pódese ler no enlace:
http://www.elpais.com/articulo/sociedad/profesor/admira/alumnos/elpepusoc/20080905elpepisoc_2/Tes

ETAPAS DA EVOLUCIÓN DOS NENOS/AS

As capacidades do ser humano desenvólvense en tres etapas: primeira infancia, nenez intermedia e adolescencia segundo Rudolf Steiner

PRIMEIRA INFANCIA

Os nenos están en concordancia na seu contorno físico, absorben o mundo por medio dos seus sentidos e responden ao modo mais activo de coñecemento coa imitación.

A imitación é o poder identificarse co medio físico. O amor, a ira, o odio, a felicidade, a intelixencia, a estupidez, a harmonía, etc son influencias para o neno, aínda moi maleable, que lle afectarán para o resto da súa vida

As persoas relacionadas co neno, pais, mestres, coidadores teñen a responsabilidade de crear un contorno digno de imitación incuestionable; ofrecer abundantes oportunidades para a imitación significativa e o xogo creativo

INFANCIA MEDIA

Cando comezan primeiro de primaria, os nenos están ansiosos por explorar por segunda vez todo un mundo de experiencias. Antes identificábanas e imitábanas, agora ten un nivel máis conciente e son capaces de coñecelas pola imaxinación

A tarefa dos educadores é transformar todo o que o neno necesita saber sobre o mundo á linguaxe da imaxinación; todo aquilo que lle fala á imaxinación é o que realmente aprecia, esperta e activa os sentimentos, recórdase e apréndese. É o momento de traballar a intelixencia sensible.

Os cambios fisiolóxicos da pubertade marcan o final desta etapa: o aprendizaxe imaxinativo vólvese racional e abstrato.

ADOLESCENCIA

Durante a adolescencia a personalidade vólvese independente e volve a explorar o mundo outra vez dun novo xeito. Vai maduranndo silenciosamente e a su debido tempo surxirá o adulto