miércoles, 31 de diciembre de 2008

REMATOU O ANO DA CRISE. FELIZ 2009

O xa morto 2008 déixounos e recordarémolo como o ano da GRANDE CRISE. Eu quero recordalo como o ano do nacemento do noso "BLOG" o ano onde puxémonos en contacto a traverso destes novos medios de comunicación.

Déixovos un par de vídeos divertidos sobre os Reis Magos para que deixedes de pensar na crise.


1º.-ENTREVISTA DIVERTIDA AOS REIS MAGOS




2º.-CARTA CÓMICA AOS REIS MAGOS


viernes, 26 de diciembre de 2008

A VERDADEIRA HISRORIA DOS REIS MAGOS

Esta é a verdadeira historia dos Reis Magos, contada nos foros da páxina da "Asociación de nenos con hiperactividade e/ou déficit de atención " ANHIDA
Apenas un pai sentara ao chegar á casa, disposto a escoitar, como todos os días, o que a súa filla lle contaba das súas actividades no colexio, cando esta en voz algo baixa, como con medo, lle dixo:
- ¿Papa?
- Si, filla, cóntame
- Oe, quero... que me digas a verdade
- Claro, filla. Sempre cha digo -respondeu o pai un pouco sorprendido

- É que... -titubeó Branca
- Dime, filla, dime.
- Papá, ¿existen os Reis Magos?
O pai de Branca quedou mudo, mirou á súa muller, intentando descubrir a orixe daquela pregunta, pero só puido ver un rostro tan sorprendido como o seu que o miraba igualmente.
- As nenas din que son os pais. ¿É verdade?
A nova pregunta de Branca obrigoulle a volver a mirada cara á nena e tragando saliva díxolle:
- ¿E ti que crees, filla?
- Eu non sei, papá: que si e que non. Por un lado paréceme que si que existen porque ti non me enganas; pero como as nenas din iso.
- Mira, filla, efectivamente son os pais os que poñen os regalos pero...
- ¿Entón é verdade? -cortou a nena cos ollos humedecidos-. ¡ Enganástesme!
- Non mira, nunca che enganamos porque os Reis Magos si que existen -respondeu o pai collendo coas súas dúas mans a cara de Branca.
- Entón non o entendo. papá.
- Senta, Branca, e escoita esta historia que che vou contar porque xa chegou a hora de que poidas comprendela -dixo o pai, mentres sinalaba coa man o asento ao seu lado.
Branca sentou entre os seus pais ansiosa de escoitar calquera cousa que lle sacase da súa dúbida, e o seu pai dispúxose a narrar o que para el debeu de ser a verdadeira historia dos Reis Magos:
- Cando o Neno Deus naceu, tres Reis que viñan de Oriente guiados por unha grande estrela achegáronse ao Portal para adoralo. Leváronlle regalos en proba de amor e respecto, e o Neno púxose tan contento e parecía tan feliz que o máis ancián dos Reis, Melchor, dixo:
- ¡ É marabilloso ver tan feliz un neno! Deberiamos levar regalos a todos os nenos do mundo e ver o felices que serían.
- ¡ Oh, si! -exclamou Gaspar-. É unha boa idea, pero é moi difícil de facer. Non seremos capaces de poder levar regalos a tantos millóns de nenos como hai no mundo.
Baltasar, o terceiro dos Reis, que estaba a escoitar os seus dous compañeiros con cara de alegría, comentou:
- É verdade que sería fantástico, pero Gaspar ten razón e, aínda que somos magos, xa somos anciáns e resultaríanos moi difícil poder percorrer o mundo enteiro entregando regalos a todos os nenos. Pero sería tan bonito.
Os tres Reis puxéronse moi tristes ao pensar que non poderían realizar o seu desexo. E o Neno Xesús, que dende o seu pobre cunita parecía escoitalos moi atento, sorriu e a voz de Deus escoitouse no Portal:
- Sodes moi bos, queridos Reis Magos, e agradézovos os vosos regalos. Vou axudarvos a realizar o voso fermoso desexo. Dicídeme:
-¿que necesitades para poder levar regalos a todos os nenos?
- ¡ Oh, Señor! -dixeron os tres Reis prostrándose de xeonllos. Necesitariamos millóns e millóns de paxes, case un para cada neno que puidesen levar ao mesmo tempo a cada casa os nosos regalos, pero. Non podemos ter tantos paxes., non existen tantos.
- Non vos preocupedes por iso -dixo Deus-. Eu vouvos dar, non un senón dous paxes para cada neno que hai no mundo.
- ¡ Sería fantástico! Pero, ¿como é posible? -dixeron á vez os tres Reis Magos con cara de sorpresa e admiración.
- Dicídeme, ¿non é verdade que os paxes que vos gustaría ter deben querer moito os nenos? -preguntou Deus.
- Si, claro, iso é fundamental - asistiron os tres Reis.
- Y, ¿verdade que eses paxes deberían coñecer moi ben os desexos dos nenos?
- Si, si. Iso é o que esixiriamos a un paxe -responderon cada vez máis entusiasmados os tres.
- Pois dicídeme, queridos Reis: ¿hai alguén que queira máis os nenos e os coñeza mellor que os seus propios pais?
Os tres Reis miráronse asentindo e empezando a comprender o que Deus estaba a planear, cando a voz de novo se volveu oír:
- Posto que así quixéstelo e para que en nome dos Tres Reis Magos de Oriente todos os nenos do mundo reciban algúns regalos, EU, ordeno que en Nadal, conmemorando estes momentos, todos os pais se convertan nos vosos paxes, e que no voso nome, e da vosa parte regalen aos seus fillos os regalos que desexen. Tamén ordeno que, mentres os nenos sexan pequenos, a entrega de regalos se faga coma se a fixesen os propios Reis Magos. Pero cando os nenos sexan suficientemente maiores para entender isto, os pais contaranlles esta historia e a partir de entón, en todo o Nadal, os nenos farán tamén regalos aos seus pais en proba de cariño. E, arredor do Belén, recordarán que grazas aos Tres Reis Magos todos son máis felices.
Cando o pai de Branca rematou de contar esta historia, a nena levantouse e dando un bico aos seus pais dixo:
- Agora si que o entendo todo papá. E estou moi contenta de saber que me queredes e que non me enganastes

E correndo, dirixiuse ao seu cuarto, regresando co seu peto na man mentres dicía:
- Non sei se terei bastante para comprar algún regalo, pero para o ano que vén xa gardarei máis diñeiro.
E todos se abrazaron mentres, a bo seguro, dende o Ceo, tres Reis Magos contemplaban a escena tremendamente satisfeitos.
Ah! por certo! bota da túa casa ese barbudo e gordo impostor de vermello, que é un artificio consumista e que non lle levou regalos ao neno Jesús!!!!

viernes, 19 de diciembre de 2008

CONSELLOS PARA ELEXIR REGALOS NO NADAL

Outro ano máis chega a difícil tarefa de seleccionar os mellores xoguetes para os nenos de entre os millóns de posibilidades que hai o mercado.
Trala ilusión coa que compramos os agasallos, ás veces atopámonos con que o neno non fai caso máis que os primeiros días e ao final invádenos un sentimento de non acertar e de afectar ao noso peto.
O neno escribe a súa carta aos Reis Magos e nós, que queremos o mellor para os nosos fillos, queremos compracerlle, pero ao mesmo tempo queremos que mentres xogue reciba estímulos e que lle axude a crecer dentro da súa idade. Así que nos plantexamos a pregunta: ¿como dar co xoguete perfecto que guste ao neno, fomente a súa curiosidade e desenvolva as súas habilidades?
Un bo xoguete non é necesariamente o que o mercado di, senón que é aquel con capacidade para enganchar ao neno, que non lle dá respostas, senón por contra, estimula as preguntas e exponlle problemas para que os solucione. Por iso ofrecemos algúns consellos para elixir este ano os mellores xoguetes para os nenos:
  1. Non che deixes influír polos anuncios de televisión: Hai xoguetes que se anuncian moito, pero iso non quere dicir que sexan os mellores ou que vaian captar toda a atención do neno. Non queremos dicir que non os compres, senón que é recomendable que non sexan os únicos que veñan no saco de Papá Noel ou nos camelos dos Reis Meigos. Existen moitos produtos educativos, creativos, científicos ou activos con moito valor, que se poden converter no xoguete do ano para o neno.

  2. Ten en conta as afeccións ou os gustos do neno: Os nenos mostran intereses diferentes e son os pais os que mellor os coñecen, e intúen que xoguetes son os máis apropiados para que aprendan mentres xogan. Aínda que cada xoguete proporciona un modo de aprendizaxe, un mesmo xoguete non é igual de efectivo para todos os nenos. Se o neno ten preferencias claras podes orientar os seus agasallos, por exemplo, con xogos de dinosauros, ou manualidades. Pregúntate, ¿cales son as preferencias do neno?, gústanlle os dinosauros, o espazo, as manualidades?.

  3. Por que non probas este ano cun libro, multimedia e un xogo, é dicir, un pack sobre o mesmo tema que cultive a curiosidade do neno?. Tanto se optas por dous ou máis soportes sobre un mesmo tema, ten en conta que cada un estimula a aprendizaxe de xeito diferente, e que a súa combinación resulta enriquecedora no neno.

  4. Faite as preguntas necesarias para descubrir o que o neno aprenderá: Os nenos cando xogan aprenden, por iso, os xoguetes han de responder a varias preguntas: ¿axúdalle a fortalecer a súa autoestima?, ¿fomenta algunha habilidade ou capacidade?, ¿fomenta o seu motricidad?, ¿ensínalle historia, xeografía, música, ou a súa creatividade?. Busca aqueles xoguetes que lles axuden a expresarse, descubrir o mundo e fomentar a súa imaxinación.

  5. Regala libros: Un libro é un excelente agasallo e se ademais acompáñase dunha rutina de lectura xunto aos pais de 10 ó 15 minutos diarios, convérteo no xogo máis interactivo e multimedia do mercado. Un libro contado por un adulto é un excelente punto de xogo no que o adulto pode facer moito polo neno, ao lerllo, gesticular, ou preguntarlle para saber se se decatou, ademais serviralle para aprender moitas cousas. Este Nadal é bo momento para fomentar este excelente hábito, que divirte ao neno, permite interactuar con el e estreitar as relacións familiares. Podes visitar a páxina do recanto do Mik onde atoparás moitas recomendacións de libros.

  6. Racionaliza a compra de xoguetes en Nadal e compra xoguetes durante todo o ano: Os nenos non só xogan en Nadal e debemos fomentar o seu xogo durante todo o ano. É conveniente comprar menos xoguetes agora, que non van aproveitar o suficiente, e ir comprándoos ao longo do ano. Se non podes evitar que nestas datas reciba moitos xoguetes, gárdalle uns cantos e vai dosificándollos durante o ano para que os aproveite mellor.

  7. Escolle os produtos axustados ao teu orzamento e aos valores que queiras promover: En Nadal prodúcese o momento do ano que máis diñeiro gastamos. Non o pases mal porque non poidas comprar o xoguete máis caro. Existen moitas alternativas de alta calidade e prezo adecuado que tamén se axustan ao teu orzamento.

  8. Vixía que o xoguete, libro ou xogo sexa o adecuado para a súa idade: Algúns nenos son máis avanzados para a súa idade e dependen do criterio dos pais para elixir xoguetes de idade superior á que teñen.

  9. Considera as suxerencias dos profesores, outros pais, escolas infantís e especialistas do xogo educativo.

  10. Acode a tendas especializadas no xoguete educativo, e déixache asesorar polos seus expertos.

Non esquezas que a través do xogo e da estimulación os nenos incrementan as súas potencialidades. Xogar fomenta a capacidade para resolver problemas, o pensamento lóxico, promove a creatividade, activa múltiples mecanismos de aprendizaxe como a memoria e inflúe no coeficiente intelectual, cumprindo un papel fundamental na socialización do neno. Xogar é esencial para o desenvolvemento equilibrado do neno e cara á súa preparación para a súa vida adulta. E recordemos sempre as palabras do especialista en educación infantil Jean Château: "un neno que non sabe xogar será un adulto que non saberá pensar".

Información obtida de http://heliosorienta.wordpress.com/2008/11/26/consejos-para-elegir-regalos-educativos-esta-navidad/


jueves, 18 de diciembre de 2008

NENOS E ADOLESCENTES DIFÍCILES II

No anterior post falabamos de que moitos problemas dos nenos se formaban cando os adultos tentaban darlles solución
  1. Negación do problema para evitar etiquetamento de "familia con problemas"
  2. Se afronta de modo non adecuado cando se actúa e non se debería actuar

  3. Cando si, se debe actuar porque existe o problema pero se actúa de xeito equivocado.

Hai un conto grego que di: "un mulo que esta atravesando coa súa carga de leña un sendero habitual, encontrou o camiño bloqueado por un gran tronco que caira a noite anterior e que obstruía o paso. O mulo, despois dun pequeno momento de desánimo, comenzou a empurrar coaa testa o groso tronco pero sen conseguir movelo nin un centímetro. Decidiu entón aumentar os intentos tomando carreira e dando fortes cabezadas; cabezadas que foron cada vez máis violentos ata que o mulo morreu"

De forma non moi diferente, os que interveñen nos problemas, diante de solucións que se mostran ineficaces, no lugar de sustituilas por outras as intensifica convencidos de que non as aplicaron o suficentemente ben.

En moitas ocasións os problemas poden ser vistos como o froito dunha tentativa errónea e reiterada de tratar unha dificultade. Un caso moi frecuente é o dos alumnos considerados "difíciles", alumnos que a diferenza dos outros parecen non seguir con proveito as clases. Nestes casos a miúdo obsérvase unha secuencia de interaccións ríxidas: fronte ao fracaso escolar do neno, o profesor avisa á familia para informarlle e intenta comprender, e asi decátase de que o alumno, debido ás obrigacións laborais dos pais, pasa moito tempo só.

O profesor, para intentar aliviar as presuntas carencias afectivas do neno, decide dedicarlle a máxima atención, pero, paradoxicamente, mentres máis trata de axudalo con manifestacións de interese, menos obtén en aproveitamento escolar.

Ante os fracasos das súas tentativas, o profesor, no canto de cambiar de estratexia, e disminuir asi a atención, auméntaa. A situación continúa agravándose, ata o punto de que o aproveitamento escolar diminúe alarmantemente e o profesor comeza a dubidar das súas propias capacidades educativas.

En casos como este, basta con convencer ao profesor que abandone a súa táctica e polo tanto dedique ao neno a mesma atención que aos outros nenos, producindo enseguida un cambio. O alumno para volver a obter a atención perdida empezará a buscar ao profesor, ao principio con cousas de pouca importancia e máis adiante en cambio intentando gañar a súa aprobación con melloras escolares. O profesor, neste punto, poderá promover cambios posteriores, premiando e felicitando ao neno polos resultados obtidos.

Watzlawick (1974) afirma que a miúdo, de xeito contrario ao que suxeriría o sentido común, son precisamente as desatencións as que facilitan beneficios reais máis que o seu contrario é dicir, o exceso de atención

NENOS E ADOLESCENTES DIFÍCILES

Andrea Fiorenza, no seu libro "Niños y adolescentes difíciles" sostén que moitos dos problemas de comportamento dos nenos se forman sobre a base de respostas e tentativas de solución que os adultos poñen en práctica. Estas respostas cando non son eficaces, rematan por alimentar a dificultade que deberían resolver. Isto non quere dicir que as dificultades se vaian converter en sempre en verdadeiros problemas de difícil solución. Para que isto se verifique é necesario que sexan satisfeitas dúas solucións:
  1. A dificultade afróntase dun modo inadecuado
  2. Diante da persistencia da dificultade aplícase máis da mesma solución, aínda que non funcione

En moitos casos necesitaríase actuar pero non se actúa; négase que o problema sexa un problema que haxa que resolver. Nalgunhas familias unha actitude deste tipo podería derivar do desexo de manter a calquera prezo unha fachada social aceptable. Antes de afrontar o problema, evítase, xa que o etiquetamiento de "familia con problema" é visto como algo máis grave que o problema que habería que afrontar. Négase a idea mesma de ter un fillo con problemas, xa que asumila significaría aceptar a idea de non ser pais capaces de ter e educar a un fillo "normal" e sen problemas e compórtanse coma se o problema non existise. O problema simplifícase dentro dunha visión "optimista desesperada", limitada e simple e así a un neno con dislexia considérase que non é un neno cun problema senón como un neno pouco atento no colexio.

Outro caso é cando se afronta de modo non adecuado cando se actúa, e pola contra non se debería. É dicir advírtese de xeito urxente unha dificultade e inténtase remedialo cando non se debería facelo. Non hai dificultade e solo está na cabeza dos adultos e convertemos a solución nun problema. É o caso de segundo a cal, os pais, convencidos que un neno querido e ben educado debe ser necesariamente un neno feliz e sen problemas, esixen ao seu fillo un permanente estado de alegría. Ante calquera momento de tristura do neno, farán todo o posible por "levantarlle" a moral, impedíndolle desta forma ser espontáneo nas súas reaccións e acabaremos facendo dun neno cos sentimentos que os maiores queremos e non outros pero con sentimentos de derrota e poden chegar a converter unha tristura momentánea nun problema duradeiro consecuencia dos pais preocupados máis do necesario.

Finalmente, está o caso de cando realmente o problema existe pero a intervención que se intenta para buscar remedio eféctuase nun nivel equivocado. Así o profesor que non utiliza a súa autoridade senón que espera que o neno realice os seus deberes de xeito espontáneo.

domingo, 14 de diciembre de 2008

A NECESIDADE DE POÑER NORMAS

Os nosos fillos necesitan pautas e normas para sentirse seguros. Os pais, actualmente, sentímonos confusos e desorientados ao ter que decidir entre seguir a propia intuición, os modelos en que fomos educados e os exemplos que se ven noutros pais e nos medios de comunicación. O resultado é un comportamento contradictorio; resúltanos difícil esixir aos nosos fillos que cumpran coas normas e pautas polas seguintes razóns:
  • Asústanos defraudalos.
  • Non sabemos ou non queremos dicir "non".
  • Non os queremos frustrar,... "xa sufrirán cando sexan maiores".
  • Preocúpanos ser considerados autoritarios.
  • Non queremos que sufran o que nós sufrimos.
  • Compensamos a falta de tempo e dedicación cunha actitude indulxente (e culpable).
  • Temos medo ao conflito e ás súas malas caras
  • Parécenos que actuamos con egoísmo se impoñemos normas que nos faciliten a vida.

A educación perfecta non existe, sobre todo se a consideramos como un conxunto de normas utilizadas como unha receita; non hai un neno igual a outro nin sequera na mesma familia, así que máis que fórmulas estándar, podemos dispoñer de guías para orientarnos en situacións diversas.

É importante que os fillos teñan a oportunidade de ver que na casa hai outras necesidades: que traballan ou repousan. Teñamos presente algo importante, como reflexión final: esta é a única infancia que terán os seus fillos.

  • É importante ser espontáneos, a intuición é necesaria porque son os propios pais os que coñecen mellor aos seus fillos e o modo de axudarlles.
  • A nosa empatía, capacidade para poñernos no seu lugar, permítenos entender os motivos que eles teñen para actuar e reaccionar nunha determinada situación e, dende aí, podemos ensinarlles modos de afrontala. E tamén lles ensinamos iso tan importante para a súa vida que é saberse poñer no lugar do outro.
  • A coherencia é tamén moi importante porque un ten que crer aquilo que quere ensinar. A contradición entre o que se di e o que se fai invalida a norma que ou ben non se cumpre ou leva á mentira.
  • Por iso é tan importante que os pais actúen con seguridade e sen contradicións. É sobre todo cun estilo de comportamento co que os fillos se identifican e ao que imitan. A norma concreta pode ser máis ou menos discutida se se lle transmite unha forma de ser responsable e honesta.
  • Non se trata de adestralo, convertelo en algo que desexamos, terá máis éxito se o axudamos a descubrir as súas capacidades, personalidade,..., e el tamén.
  • Os castigos, en xeral, teñen poucos resultados, sobre todo as humillacións. Un neno criado nun ambiente de discusións, berros, pelexas, pode que reproduza o que viviu. Os castigos en forma de malos tratos físicos ou verbais, converten o neno nunha persoa agresiva ou, no outro extremo tamén insán, en alguén temeroso con serias dificultades para convivir.

Resumo do artigo de Javier Rodríguez publicado Instituto Superior de Formación y Recursos en Red

jueves, 11 de diciembre de 2008

A CLASIFICACIÓN DOS CENTROS EDUCATIVOS DA COMUNIDADE DE MADRID

Hoxe estiven en Madrid e comprei "O Pais" e nas páxinas dedicadas á Comunidade atópome cuns resultados dunhas probas de "coñecementos e destrezas indispensables" (cálculo, problemas matemáticos, ditado, lectura e cultura xeral) que llas aplican a todos os alumnos de sexto de primaria.
A proba se pasou en maio a 57.000 nenos de 12 anos de 1208 colexios públicos, privados e concertados ( todos menos un que decidiron obxectar). Quedaron exentos os nenos chamados de compensatoria: inmigrantes que non coñecen o idioma, nenos de incorporación tardía, xitanos que estaban sen escolarozar e nenos con necesidades educativas especiais.
Suspenderon dous de cada cinco nenos.
Nestes resultados non se teñen en conta variables como: a situación do profesorado, a situación do colexio, o absentismo, as condicións socioeconómicas do entorno, a porcentaxe de inmigrantes; só avalían coñecementos.
Os dous colexios que obtiveron un 100% de aprobados foron un público e outro privado. O público tiña unha clase de 6º con 25 alumnos dos cales 7 eran de compensatoria e 3 faltaron ese día; os 15 que realizaron a proba aprobaron. No privado aprobaron os 60 alumnos de 6º, colexio cun alumnado de fillos ou netos de militares ou persoal civil do Ministerio de Defensa; centro sen inmigrantes onde o seu lema é "esixencia de esforzo"
Os dous peores centros son dous guetos con pouco profesorado, por suposto públicos; un co 80% de alumnado xitano e o 20% restante inmigrante, aínda que o profesorado di que este non é o problema senón a situación socioeconómica, cun altísimo nivel de absentismo, nula motivación e normas de comportamento social; no outro non acoden ao colexio xa que os levan ao mercado e se están matriculados é por obriga.

Con estes datos, a Conselleira de Educación, di que "é unha axuda máis para elixir centros" para os pais
Para os sindicatos "é un erro con pésimas consecuencias para os centros que obtiveron as peores notas"

Eu considero:
  1. Estas probas deberían servir para a mellora do sistema, do centro e de cada profesor


  2. A avaliación require certas condicións


  3. No ensino non é posible a comparación, xa que as condicións non son iguais e polo tanto non é posible facer "rankings"


  4. Como dixen antes os resultados deberían servir para mellorar. Os resultados sabíanse en xuño; pois aos dous centros con peores notas reducíronlle profesorado en setembro, segundo os seus xefes de estudios.

Segundo a LOE, este curso deberanse pasar, aos alumnos de 4º de primaria, probas similares a estas en todos os centros de España.

lunes, 8 de diciembre de 2008

O que os adolescentes esperan escoitar


¿De que falamos co noso fillo adolescente? Quizais, o primeiro que se nos vinga á cabeza sexan os berros a causa das notas ou porque a fin de semana chegou máis tarde do habitual á casa. Ás veces, intentar comunicarse cun adolescente en crise é unha das tarefas máis difíciles.
Se nos descoidamos, a nosa relación pode reducirse perigosamente a reconvencions e críticas...
E, non obstante, o noso fillo ten unhas necesidades especiais de comunicación: espera que tomemos a iniciativa.
As cinco mensaxes que a maioría dos adolescentes - o noso fillo tamén - están a desexar oír dos nosos labios son:


  1. ORGULLOMENSAXE PRIMEIRA: "Estou orgulloso de ti".
    Con esta frase tan simple, axudamos a construír a autoestima do noso fillo. É probable que lla digamos cando consegue algún éxito, pero un adolescente necesítaa especialmente cando falla. Estamos orgullosos del porque é o noso fillo... e non fan falta máis motivos. E, non obstante, moitos adolescentes de hoxe en día poden non ter a sorte de escoitar esta mensaxe a miúdo.
    Deberiamos estar orgullosos do noso fillo e recoñecelo polo que é e polos esforzos sinceros que fai por mellorar, o sin comparar con outros e sin establecer metas arbitrarias como sacar todo sobresaínte, por exemplo. Sentirse orgulloso dun fillo non debería ser polos puntos anotados nun partido de baloncesto, por exemplo, nin das notas conseguidas.
    Pode que resulte difícil estar orgulloso dun fillo cando toma decisións equivocadas ou cando falla. Non obstante, nunca, nunca, debemos permitir que se esfume o cariño. Cando falle, non diremos: "non chegarás nunca a ningunha parte". Un simple descoido e catro ou cinco palabras poden chegar a ferirlle profundamente. No noso fillo adolescente fan o efecto de: "estou desgustado contigo como ser humano".

  2. AQUÍ ESTOU
    MENSAXE SEGUNDO.
    "Podes acudir a mi para que che faga falta; sempre estarei aquí para escoitarte".
    Un adolescente dá moita importancia a poder acudir aos seus pais cando existen problemas; aínda que exista rebeldía, nos momentos difíciles necesita ter unha seguridade: "os meus pais están aí". Non obstante, se non lle poñemos atención cando o está a pasar mal, lle estaremos a dar unha boa razón para que se apañe por si só e busque consello e axuda noutros lugares.
    Hai que escoitalos, sen querer falar e pontificar continuamente. Así, deixamos claro ao noso fillo que: "Es importante para mi", "preocúpome das cousas nas que ti estás interesado", "gústame escoitar as túas ideas e opinións". Escoitar con atención tamén estimula o desexo de falar dos fillos. Constrúese un ambiente de respecto e afecto mutuo.

  3. COMPRENSIÓN
    MENSAXE TERCEIRA: "Quero comprenderte"
    Ás veces, é frustrante ser pai. Continuamente oíndo os prexuízos dos quinceañeros que afirman que somos unha xeración antiga e que non os comprendemos... Non hai dúbida; é difícil comunicarse cos adolescentes.
    Moitas veces, cando o noso fillo nos acusa de que non lle comprendemos é tan só un xeito de defenderse.
    Confunde "non comprender" con "non estar de acordo", polo que non habemos de deixar que nos manipule. Se nos acusa de que non lle comprendemos, habemos de dicir ao noso fillo que nos axude: "Quero comprenderte, cóntame máis, que sentes "... ".
    Se temos a sospeita de que o único que acontece é que simplemente non estamos de acordo con el, podemos repetir o que nos di, os seus argumentos, as súas ideas, ata que se dea por satisfeito e entón: "Ves que comprendo o que queres dicir e por que; se non é así, quero chegar a comprendelo. Pero paréceme que o noso problema non é de falta de comprensión senón de falta de acordo".

  4. CONFIANZA
    MENSAXE CUARTO: "Confío en ti".
    Contar coa confianza dos seus pais é importante para un adolescente. "O máis daniño que me dixeron os meus pais na miña vida foi que nunca poderían volver confiar en min".
    O noso fillo necesita que lle digamos que a nosa confianza nel se desenvolverá gradualmente na medida en que adquira novos coñecementos e experiencias nesas situacións que requiran a confianza. Non podemos pretender que o noso fillo de quince anos conduza un coche - á parte de que é ilegal - porque non ten a experiencia necesaria que nos permita confiar no seu bo xuízo.
    Pero hai outra razón pola que nos custa tanto aos pais confiar nos nosos fillos. Coñecémonos ben a nós mesmos e, seguramente, experimentamos de primeira man todos os riscos, situacións e perigos desta etapa. Sabemos qué doado é ceder ás presións do ambiente cando non se está preparado. Isto prevennos de dar aos nosos fillos unha confianza sen límites.
    De feito, non estariamos a facer ben o noso traballo de pais se permitimos que os nosos fillos se atopen en situacións onde o grao de risco é máis elevado que o seu nivel de madureza.

  5. CARIÑOMENSAXE QUINTA: Quérote".
    Ás veces, podemos perder moitas oportunidades de expresar amor e cariño - e de recibilo - só porque non nolo habemos propostos como un obxectivo consciente. E, non obstante, é a mensaxe máis importante que rapaces e rapazas queren oír dos seus pais.
    O amor é o ingrediente esencial dunha familia sa. Un quéroche", dito en voz alta e a miúdo, axúdanos a saber quen somos e por que nacemos. Cando un adolescente non está seguro do amor dos seus pais, as outras catro mensaxes anteriores non significan nada. Necesitan que lle digan que os queren e que llo demostren. ¿Como poden estar seguros de que os queren se nunca lleso dixeron? ¿Como poden estar seguros se os seus pais nunca pasan o tempo con el?
    O xeito de demostrar o amor a un fillo deletréase con estas letras: T -I - E - M - P - O. Darle regalos, provelo de comida e roupa, mostrarlle cariño doutras maneiras está ben, pero tamén hai que estar disposto a perder tempo co noso fillo adolescente: ir de pesca, ir de tendas xuntos...
    Relacionarse, comunicarse, custa traballo. Isto acontece no matrimonio, na amizade... e na relación entre pais e fillos. Cun adolescente custa máis, porque crece e gaña máis independencia constantemente, e por iso pode chegar a frustrarnos. Non deixemos que aconteza na nosa familia.

Artigo obtido de: FAMILIAE Psicoterapia

domingo, 7 de diciembre de 2008

NON É VERDADE (manifesto pedagóxico)

O equipo da rede IRES (Investigación e Renovación Escolar) invítanos a asinar un manifesto onde mostran a profunda preocupación pola difusión de crenzas sobre a escola española que distorsionan gravemente a realidade, xeneralizando unha forma de pensar segundo a cal se di que na escola se ensinan poucos contidos, se fan actividades irrelevantes, os niveis de esixencia baixan, os alumnos e alumnas son peores cós de antes e hai “moita pedagoxía” e pouca ensinanza.


Se queres ler o manifesto pica:




Se queres asinar o manifesto:



jueves, 4 de diciembre de 2008

TÉCNICAS PARA TRATAR AS RABECHAS

As rabechas consisten en berrar, chorar, dar patadas, tirarse ao chan ou patexar, como reacción do neno ante a negativa a unha petición, capricho e contrariedade aos seus desexos

A primeira actuación sería a de prevención; os pais van descubrindo as situacións ou circunstancias que provocan unha rabecha e polo tanto poden evitalas. Reforzar e eloxiar o seu bo comportamento é un xeito de mostrarlle como esperamos que actúe, especialmente cando o facemos en situacións que poden rematar nestes comportamentos negativos.
Outra medida preventiva é evitar someter o neno a situacións insoportables para el: un neno pode estar un anaco nun centro comercial, pero élle insoportable pasar unha mañá de compras coa súa nai. Sería interesante previr a rabecha establecendo un pacto co neno ao anticiparlle que imos pasar un anaco longo no súper e que vai poder comer unhas lambetadas.
Un neno de entre 5 e 7 anos resúltalle insoportable unha viaxe de tres horas, seguro que na metade do traxecto provoque unha rabieta. Evitaremos a rabecha se preparamos uns lapis de cores, uns contos, uns crebacabezas para que a viaxe sexa máis levadeira

A pesar das medidas preventivas, os pais por experiencia perciben que a rabecha está a punto de explotar. Neste momento pódense empregar algunhas técnicas:

  • Intentar desviar a atención do neno cara a outro obxecto ou situación que o atraia cambiando o foco de atención do que pode provocar a rabecha

  • Recordarlle a recompensa que lle espera. Un neno pode provocar unha rabecha cando o tempo do parque remata; os pais poden intentar evitar a súa explosión recordándolle que ao chegar á casa se van bañar e vanlle contar un conto

  • Tamén lle podemos recordar as normas e as consecuencias

Cando a rabecha explota xa é imposible razoar co neno nin dialogar. Neste caso a técnica que hai que utilizar é ignorala. É a técnica máis efectiva para tratar as rabechas: ignoralas dunha forma sistemática, xa que a maioría solo perseguen chamar a atención aos seus pais. Cando isto ten lugar, o pai apártase do neno, retírao do lugar se pode facerse dano e segue actuando sen atendelo coma se non pasase nada. Se o neno está nun lugar seguro podemos apartarnos do seu lado; normalmente les perseguira porque a rabecha necesita público.Os pais non deben facer ningún comentario nin mirar ao neno xa que unha breve mirada pode prolongar a pataleta.Cando a rabecha remata, tampouco se debe se facer ningún comentario, porque sería outra forma de poñer atención. Acóllese o neno coma se non pasase nada.
Ás veces non podemos ignoralo como é o caso dos lugares públicos; neste caso emprégase o "tempo fóra" que consiste en apartar o neno de calquera actividade durante un tempo limitado; colócase o neno nun lugar apartado, aburrido e seguro: por exemplo unha cadeira.

Despois da rabecha pódese utilizar "retirada de privilexios". A retirada de privilexios vai en función da idade: ver debuxos animados, xogar co seu xoguete preferido, facer unha actividade que le gusta...La retirada de privilexios debe ser por un tempo determinado (o ideal en pequenos é unha tarde ou unha mañá) xa que retiradas dunha semana deixan de ter efectividade.



En resumo, as técnicas a empregar son: previr as situacións que poden provocalas, actuar cando está a punto de explotar desviando a atención, recordando normas, consecuencias e recompensas, e unha vez que explota, tratar de ignorala, a técnica do tempo fóra ou a retirada de privilexios

lunes, 1 de diciembre de 2008

TODOS GAÑAMOS

Atopei esta fermosa historia de rapaces discapacitados nas "Olimpíadas Especiais", unha lección de amor para todos. Sin egoismos, nin competencia desleal, nin superioridade e moito menos discriminación. Só hai grandeza e pureza nos seus corazóns... inxustamente categorizalos "discapacitados"...






domingo, 30 de noviembre de 2008

TÉCNICAS DA MELLORA DA AUTOESTIMA

Fai xa algúns anos realicei un pequeno traballo sobre "técnicas para mellorar a autoestima".

Nel recóllense aspectos que inflúen na mellora da autoestima como: resolver problemas sociais, as autoafirmaciones, o estilo atribucional, o autocontrol, establecemento de modelos,...


Déixovos unha parte do traballo; só teneis que picar na foto para abrilo


viernes, 28 de noviembre de 2008

LÍMITES NOS FILLOS. "TEMPO FORA"

Os límites permítennos darlle seguridade e autoestima aos nosos fillos se actuamos no momento preciso e de xeito correcto.
Aquí che mostramos a técnica do tempo fóra, a cal darache resultados favorables nos teus pequenos.


miércoles, 26 de noviembre de 2008

OS HÁBITOS UNHA APRENDIZAXE

Considérase que existe un hábito cando "o individuo leva a cabo unha conduta, que aprendeu previamente, no momento oportuno, de forma axeitada e sen necesidade de control externo".

REQUISITOS PARA A ADQUISICIÓN DE HÁBITOS
  1. As relacións afectivas entre pais e os fillos son a base de toda convivencia
  2. O equilibrio e estabilidade emocional do adulto fronte ás posibles respostas do neno
  3. A autoridade fronte ao autoritarismo
  4. A comunicación
  5. A constancia e a sistematización nas esixencias e propostas

ASPECTOS DETERMINANTES

  1. Habilidades de execución. Son as condutas que implican a realización dunhas actividades motoras concretas. Están moi relacionadas co desenvolvemento psicomotor e teñen un longo proceso de adquisición e maduración (motricidad grosa e fina)
  2. Habilidades de planificación. É o proceso da planificación das tarefas xa que os adultos non percibimos todas as pequenas accións que configuran unha actividade debido a que nós as realizamos de forma sistemática e incosciente
FASES DO PROCESO
  1. PREPARACIÓN. Esta fase ten por obxectivo desvelar as actitudes e motivacións cara á nova aprendizaxe, sen que implique aínda esixencia, senón valoración e predisposición
  2. APRENDIZAXE PROPIAMENTE DITA. Nesta fase preténdese, ademais da aprendizaxe do hábito, xerar unha valoración positiva do neno, transmitíndolle confianza para implicalo como elemento positivo fronte á aceptación de posibles dificultades e pequenas frustracións
  3. AUTOMATIZACIÓN. Nesta fase preténdese chegar á autonomía real. O diálogo mantense, pero tamén se xeran situacións de esixencia que en ningún caso han de romper o diálogo.
  4. CONSOLIDACIÓN. Esta consolidación adquírese a partir da adquisición global das competencias, a comprensión e as pautas de autocontrol necesarias para a execución da conduta

METODOLOXÍA

Cando propoñemos que un neno adquira unhas aprendizaxes e que estes evolucionen para converterse en hábitos, facemos unha formulación propia da adquisición de automatismos. Un acto non é automático se require unha formulación razoada e un control cada vez que debe executarse. Tendo presente que se nos formularán situacións de conflito, os adultos deberán ter en conta os seguintes pasos:

  1. Os niveis e as condutas que se deben aprender: Trátase de plantexarse, en función da idade cronolóxica e maduratíva, as dificultades, as posibilidades do ámbito, as variables ambientais e a aprendizaxe que se ha de propoñer para que sexa posible levalo a cabo e consolidalo
  2. O momento de plantexar a actuación. Non debe ser unha actuación esporádica, senón unha liña educativa que leve adquirir a aprendizaxe. Debemos flexibilizar o momento de empezar a esixir; se existen moitas dificultades, buscaremos momentos pouco conflitivos.
  3. O modo de plantexar a actuación. Como se motiva e se xenera unha actitude positiva para asumir a aprendizaxe, favorecendo a disposición para actuar sen necesidade de vixilancias constantes
  4. O control da aprendizaxe. Comprobar que se dean respostas segundo o comportamento observado e as actitudes adoptadas

MEDIDAS FAVORECEDORAS

  • Facer a distribución de tarefas entre os membros da familia valorando o posible nivel de habilidades, aprendizaxes previas, etc para cada tarefa, de modo que poidan ser asumidas por todos
  • No caso de que varias persoas queiran facer a mesma tarefa ou que ninguén desexe facela porque é desagradable, resolverase rotatoriamente.
  • Elaborar un calendario ou un horario poniendolo ao alcance do neno para ensinalo a autocontrolarse
  • Pedir periodicamente a revisión das responsabilidades para saber que se fixo e avaliar para que comprenda as pautas de control
  • Buscar formas alternativas para favorecer a motivación e a execución en función do ritmo de actuación e das características persoais de cada un.
  • Valorar a idade do neno.
  • Organizar as tarefas cotinianas de maneira que a súa realización non implique deixar constantemente o xogo e as actividades que lle gustan.
  • Responder dun xeito estable ao comportamento do neno
  • Actuar con estabilidade cando o neno, a ter máis autonomía e maior participación na vida social, presenta outro tipo de reaccións

SITUACIÓNS QUE SE HAN DE EVITAR

  • Evitar o cambio frecuente nas responsabilidades, en tarefas de colaboración
  • É preciso non recordar constantemente ao neno o que ha de facer, xa que neste caso non será responsable sinó só colaborador, e fará o que especificamente pídeselle sen lograr autonomía
  • Non se debe facer aquilo que fai de fai o neno, xa que non se crearía a necesidade de que o realice nin o neno percibirá as repercusións lóxicas da súa actuación, esperando sempre que alguén o resolva

lunes, 24 de noviembre de 2008

"ABRE A TÚA PORTA" "MANDOUME FRORES HOXE"

"Abre a túa porta", do zaragozano Andrés Chueca, púxose en antena o pasado ano , coincidindo co Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller, que se celebra o 25 de novembro. Andrés Chueca declarou que co seu anuncio intenta "colaborar na loita por erradicar esta secuela social".


Non é o meu aniversario ou ningún outro día especial; tivemos o noso primeiro desgusto onte á noite, e o dixo moitas cousas crueis, que en verdade ofendéronme. Pero sei que está arrepentido e non as dixo en serio, porque mandoume flores hoxe.

Recibín flores hoxe! . Non é o noso aniversario ou ningún outro día especial; onte á noite lánzome contra a parede e comezou a aforcarme. Parecía un pesadelo, pero das pesadelas despertas e sabes que non é real; levánteime esta mañá adolorida e con golpes en todos lados, pero eu sei que esta arrepentido; porque mandoume flores hoxe.

Recibín flores hoxe! E non é día de San Valentín ou ningún outro día especial; onte á noite golpéome e ameazoume con matarme; nin o maquillaxe ou as mangas longas podían esconder as cortadas e golpes que me ocasionou esta vez. Non puiden ir ao traballo hoxe, porque non quería que se deran conta. Pero eu se que esta arrepentido; por que mandoume flores hoxe.

Recibín flores hoxe! E non era o día das nais ou ningún outro día especial; onte á noite volveume a golpear, pero esta vez foi moito peor. ¿Se logro deixalo, que vou facer? , ¿como podería eu soa sacar adiante aos nenos?, ¿que pasase se nos falta o diñeiro? Téñolle tanto medo, pero dependo tanto dil, que temo deixalo. Pero eu se que esta arrepentido, por que mandoume flores hoxe.

Recibín flores hoxe! Hoxe é un día moi especial: É o día do meu funeral. Onte á noite por fin logró matarme. Golpéoume ata morrer. Se polo menos tivese o valor e a fortaleza de deixalo; Se aceptase a axuda profesional. Hoxe non houbera recibido flores!

25 de novembro. Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller

jueves, 20 de noviembre de 2008

ADAPTACIÓNS CURRICULARES

A Orde do 6 de outubro de 1995 (DOGA 7/11/1995) regula as adaptacións do currículum nas ensinanzas de réxime xeral.
A Orde distingue as medidas de REFORZO EDUCATIVO e as ADAPTACIÓNS CURRICULARES.

O REFORZO EDUCATIVO é unha medida ordinaria de atención á diversidade que afecta a elementos non prescritivos do currículum, é dicir, á secuencia de contidos, ás formas e instrumentos de avaliación, á organización da aula, ós agrupamentos de alumnos e a todo aquilo incluído dentro do ámbito da metodoloxía.
É unha medida que vai dirixida a aqueles alumnos e alumnas que modificando eses elementos non prescritivos poden segui-lo proceso ordinario de ensino-aprendizaxe.

AS ADAPTACIÓNS CURRICULARES son as modificacións dun ou de máis elementos prescritivos do currículum, como son os obxectivos, os contidos e os criterios de avaliación, para atende-las necesidades educativas dun alumno ou alumna motivadas tanto por unha determinada dificultade persoal como polas súas capacidades excepcionais.

¿A que alumnos-as se lle fará unha adaptación curricular?
*Ao alumnado que esgotou tódalas medidas ordinarias de intervención educativa (reforzo educativo e repetición de curso) Exemplo: alumno/a que repite o segundo ciclo e recibiu un reforzo educativo; suspende outra vez e pasa o terceiro ciclo pola idade. É un alumno/a que esgotou as medidas ordinarias e a pesar diso non consigue acadar os obxectivos de 2º ciclo.
*Ao alumno/a que padece un déficit de calquera índole non sería necesario esgotar tódalas medidas ordinarias. Exemplo: alumno/a con autismo.
*Ao alumno/a que posee cualidades excepcionais. Exemplo: alumnado sobredotado; existe lexislación específica (Orde do 28 de outubro de 1996 )
*Ao alumno/a que por diversas razóns educativas, sociais, culturais non poden segui-lo proceso ordinario de ensino aprendizaxe. Exemplo: alumnado procedente do extranxeiro.

As adaptacións teñen un proceso de elaboración que ven recollido nesta Orde e teñen que ser autorizadas pola Inspección Educativa.

Moitos ensinantes aínda non están pola faena ; a razón non a sei pero non coñezo ningún ensinante que deixara aparcado a este tipo de alumnado; lle fan adaptacións curriculares a su maneira sen os requisitos legais. Esto é un erro xa que desta forma non constará no seu expediente educativo e non terán as ventaxas que esta medida extraordinaria ten: estar exentos de algunha asignatura no IES, preferencias nas garantías sociaisnos grupos flexibles, outras formas de avaliación, etc.

A adaptación curricular é UN DEREITO do alumno.

viernes, 14 de noviembre de 2008

DISLEXIA

A palabra dislexia quere dicir dificultades de linguaxe. Na actualidade refírese a problemas de lectura ou trastorno na adquisición da lectura.
Unha primeira definición sinxela da dislexia é a que nos di que é o problema para aprender a ler que presentan nenos cuxo coeficiente intelectual é normal e non hai problemas físicos ou psicolóxicos que poidan explicar estas dificultades.
A dislexia afecta a un 10% ou un 15% da poboación escolar e adulta, en igual proporción a nenos e nenas, con todo na práctica compróbase que se dá en moitos máis nenos que nenas e estatísticas inglesas falan dunha relación de 8 a 1 entre o número de nenos e o de nenas afectados. Isto quizá teña que ver co feito de que se considera que as mulleres en xeral teñen un maior desenvolvemento na área da linguaxe que os homes.
Hai consenso en que entre un 4 e un 5% dos nenos presentan problemas graves de aprendizaxe da lectura, coa consecuente dificultade escritora. Dada a generalización do ensino a toda a poboación de forma obrigatoria e o uso prioritario da lectura e a escritura como mediadores do ensino, a cantidade de nenos que teñen dificultades escolares por esta causa é un factor relevante a ter en conta polo persoal docente. Segundo as estatísticas citadas arriba pódese esperar que en cada aula de 25 alumnos haxa polo menos un neno con esta dificultade para a aprendizaxe.
M. Thomson descríbea así: "Unha grave dificultade coa forma escrita da linguaxe, que é independente de calquera causa intelectual, cultural e emocional. Caracterízase porque as adquisicións do individuo no ámbito da lectura, a escritura e o deletreo, están moi por baixo do nivel esperado en función da súa intelixencia e da súa idade cronolóxica. É un problema de índole cognitivo, que afecta a aquelas habilidades lingüísticas asociadas coa modalidade escrita, particularmente o paso da modalidade escrita, particularmente o paso da codificación visual á verbal, a memoria a curto prazo, a percepción de orde e a secuenciación".
Na detección de problemas de dislexia, os signos que poden ter os nenos segundo a idade serían os seguintes:

Nenos de Educación Infantil:

  • - Historia Familiar de problemas disléxicos
  • - Atraso en aprender a falar con claridade
  • - Confusións na pronuncia de palabras parecidas fonéticamente
  • - Falta de habilidade para recordar o nome de series de cousas
  • - Confusión no vocabulario que ten que ver coa orientación espacial
  • - Aptitude para a construción e os obxectos e xoguetes "técnicos" (maior habilidade manual que lingüística, que aparecerá tipicamente nas probas de intelixencia.), xogos de bloques, leigo, ...
  • - Dificultade para aprender as rimas típicas do preescolar
  • - Dificultades coa palabras rimadas
  • - Dificultades coas secuencias

Nenos ata 9 anos:

  • - Particular dificultade para aprender a ler e escribi
  • - Persistente tendencia a escribir os números en espello ou en dirección ou orientación inadecuada.
  • - Dificultade para distinguir a esquerda da dereita.
  • - Dificultade de aprender o alfabeto e as táboas de multiplicar e en xeral para reter secuencias.
  • - Falta de atención e de concentración.
  • - Frustración, posible inicio de problemas de conduta.

Nenos entre 9 e 12 anos:

  • - Continuos erros en lectura, lagoas en comprensión lectora.
  • - Forma estraña de escribir, por exemplo, con omisións de letras ou alteracións da orde das mesmas.
  • - Desorganización en casa e na escola.
  • - Dificultade para copiar coidadosamente da pizarra e no caderno.
  • - Dificultade para seguir instrucións orais.
  • - Baixa autoestima e aumento da frustración.
  • - Problemas de comprensión da linguaxe oral e impreso.
  • - Problemas conductuales: impulsividad, curta marxe de atención , inmadurez.


Nenos de 12 anos en diante:

  • - Tendencia á escritura descoidada, desordenada, en ocasións incomprensible .
  • - Inconsistencias gramaticales e erros ortográficos, ás veces permanencia das omisións, alteracións e adicións da etapa anterior.
  • - Dificultade para planificar e para redactar relatos e composicións escritas en xeral.
  • - Tendencia a confundir as instrucións verbais e os números de teléfono.
  • - Gran dificultade para a aprendizaxe de linguas estranxeiras.
  • - Baixa autoestima
  • - Dificultade na percepción da linguaxe, por exemplo en seguir instrucións.
  • - Baixa comprensión lectora.
  • - Aparición de condutas disruptivas ou de inhibición progresiva.
  • - Aversión á lectura e a escritura
Algúns autores pensan que existen dous matices distintos da dislexia:
  • - Dislexia con alteracións fundamentalmente viso-espaciais e motrices, cuxas características serían: escritura en espello, confusións e investimentos ao escribir, torpeza motriz, disgrafías
  • - Dislexia con alteracións fundamentalmente verbais e de ritmo, que se caracterizaría por trastornos da linguaxe: dislalias, investimentos, pobreza de expresión, pouca fluidez verbal, comprensión baixa das regras sintácticas, dificultade para redactar e para relatar oralmente...

Cítase a Ajuriaguerra como autor clásico que fai corresponder estas dúas clases de dislexias a alteracións funcionais ou lesións dun ou outro hemisferio cerebral: as lesións dereitas relacionaríanse con trastornos gnoso-práxicos, viso-espaciais, apraxias construtivas, perturbacións somato-gnósicas, que se corresponderían co observado no primeiro tipo de dislexia , mentres que as lesións esquerdas están máis relacionadas cos trastornos das funcións simbólicas (trastornos da linguaxe, alexia, agnosia para as cores, etc..)

Normalmente, os nenos disléxicos presentan:

  • Desinterese polo estudo, en especial cando se dá un medio familiar e/ou escolar pouco estimulantes. As súas cualificacións escolares son baixas e con frecuencia son marxinados do grupo e chegan a ser considerados (e a considerarse a si mesmos) como nenos con atraso intelectual. A posición da familia e con farta frecuencia, dos profesores é crer que o neno ten un mero atraso evolutivo (ou intelectual en casos extremos) ou ben, que é un vago, o que se lle reprocha continuamente, con consecuencias funestas para a personalidade do neno, que se rebela fronte á cualificación con condutas inadecuadas para chamar a atención ou se afunde nunha inhibición e pesimismo próximos á depresión.

  • Inadaptación persoal: Os nenos disléxicos certo desaxuste emocional en que aparecen tres trazos característicos: sentimento de inseguridade, compensado por unha certa vaidade e falsa seguridade en si mesmos e ás veces terquedad para entrar no traballo e falta de motivación para o tratamento.

En xeral, a explicación do seu problema, a incidencia en que a súa capacidade intelectual é normal ou superior, axuda a crear un clima que favorece a intervención do terapeuta. A dificultade é xeneralizar esa actitude positiva ao resto da contorna dos nenos: familia e escola.

Onde se adoita empezar a detectar os síntomas e os problemas é na escola, precisamente nas materias que inician fundamentalmente a aprendizaxe, a lectura e a escritura, e en ocasións tamén afecta o problema ás aprendizaxes do cálculo aparecendo unha discalculia, en especial nos comezos, coa suma e résta e os primeiros números, pero aparece con máis frecuencia o problema ao iniciarse résta levando, ter que memorizar as táboas de multiplicar e aprender a escritura numérica e con letras de grandes números.

Nesta primeira etapa aparecen moitos nenos que presentan síntomas que ás veces se consideran característicos dos disléxicos, talles como incipiente escritura en espello, investimentos... A dificultade neste nivel é a de distinguir a nenos que cometen erros normais nunha primeira etapa de aprendizaxe, dos verdadeiros disléxicos cuxos problemas son máis profundos e permanentes.

Nalgúns estudos agrúpanse os nenos con dislexia en tres niveis de idade ou máis ben de etapas de evolución. En xeral o neno disléxico ao superar as dificultades dun nivel, atópase coas dificultades propias do seguinte nivel. Con todo, unha reeducación adecuada fai en xeral que as dificultades diminúan, enfróntense con maior facilidade ou non aparezan, en función do nivel de motivación, éxito da reeducación, etc:



Nenos en idades comprendidas entre os 4 e os 6 anos:

Os nenos inícianse na adquisición da lectura e a escritura, mediante exercicios preparatorios, pero aínda non se pode falar de lectura e escritura como tales salvo ao final do período. Neste nivel pódese falar de predislexia, posible predisposición a que apareza o trastorno ou indicios que fan temer que se vaia a producir o problema. As alteracións tenden a aparecer máis na esfera da linguaxe:

Dislalias, omisións de fonemas, principalmente nas sílabas compostas e inversas . Ocorre ás veces tamén a omisión do último fonema. Confusións de fonemas que ás veces van acompañadas de linguaxe borrosa. Pode falar claro se se lle invita a falar amodo, pero a súa linguaxe espontánea é confuso. Inversións, que poden ser de fonemas dentro dunha sílaba ou de sílabas dentro dunha palabra



Atraso na estructuración e recoñecemento do esquema corporal, dificultad para os exercicios sensorioperceptivos: distinción de cores, formas, tamaños, posicións,... Torpeza motriz, con pouca habilidade para os exercicios manuais e de grafía. Si se observa con detemento, adóitase dar falta de independencia segmentaria, dificultade de mover independentemente as distintas articulacións. Movementos gráficos de base investidos. A nosa grafía require o xiro en sentido contrario ás agullas do reloxo , pero hai nenos que os fan no mesmo sentido das agullas. Ao final do período, se consegue aprender letras e números, memorizalos e distinguilos, parece a escritura en espello de letras e números, as inversións, as confusións, a falta de alineación da escritura o tamaño inconstante das grafías Cando se aprendeu a técnica lectora nótanse vacilaciones, omisións, adicións, confusións de letras con simetrías, dificultades das descritas arriba a nivel oral á hora de escribir.



Nenos de idades comprendidas entre os 6 e os 9 anos



Préstase especial atención á adquisición das denominadas técnicas instrumentais (lectura, escritura, cálculo) que deben ser manexadas con certo dominio e axilidade ao final, como instrumentos de base de futuras aprendizaxes.



Nestes niveis de idade é cando con máis frecuencia detéctase o problema e solicítase a axuda do especialista. Sempre que ou ben pais ou profesores ou alguén da contorna ou o psicólogo escolar canalice adecuadamente o problema e non o atribúan a inmadurez, pereza, falta de vontade, deficiencia mental ou calquera outra atribución alternativa para "explicar" o problema.



Na linguaxe, as dislalias e omisións do período anterior adóitanse superar ou están en fase de superación, máis facilmente se se abordaron a tempo e non responden a unha dislalia verdadeira, ás veces de máis difícil superación inicial ou espontánea. Con todo os investimentos e confusións de fonemas aumentan. Obsérvase expresión verbal pobre e dificultade de aprender palabras novas, en especial os polisílabos, as palabras novas ou as fonéticamente complicadas. En xeral o rendemento nas áreas lingüísticas é baixo pero se se lle explican as cousas verbalmente é máis capaz de aprender que se se lle esixe que adquira os coñecementos mediante a lectura ou a escritura repetida.



Michel Lobrot considera que "unha das dificultades dos disléxicos está na función de repetición. O exceso de actividades repetitivas no aula abúrreos particularmente, máis cando o avance do coñecemento non se produce por estas vías e non se realiza o reforzo adecuado".



Na lectura, as confusións prodúcense sobre todo nas letras que teñen certa similitude morfológica ou fonética. Por exemplo a e ou nas vogais manuscritas, a e e nas vogais impresas, ou aberta e ou a nivel fonético. A nivel fonético prodúcese tamén a confusión entre p,b e m e en ocasións confusión tamén coa n. Existe tamén con frecuencia a confusión entre letras que gráficamente diferéncianse pola súa simetría ou pequenos detalle, en especial en letra de imprenta. Así: d/b; p/q; b/g; ou/n; g/p; d/p. A esta confusión chámana algúns autores, confusión estática Prodúcense doutro lado omisións de letras, adicións, principalmente a final de palabra e en sílabas compostas. Por exemplo carte por cartel, pelo por pelos ten por tren...



Nas sílabas prodúcense sobre todo inversións , reiteracións e omisións. As inversións poden ser por cambio de orde das letras dentro dunha sílaba directa: lapa por pala, ou nunha sílaba inversa, por exemplo rapa por arpa. Pero é máis frecuente o investimento de letras que forman parte dunha sílaba composta, trabada ou sinfón, que dos tres xeitos denomínase. Así, por exemplo, pader por pai ou barzo por brazo. Noutras ocasións cámbiase a orde das sílabas dentro da palabra, en especial cando son sílabas compostas, así por exemplo, drala por ladra. Isto é o que recibe o nome de investimentos dinámicos. Prodúcense tamén reiteracións de sílabas: cocicina por cocina. Outro dos erros frecuentes é a omisión de sílabas, aínda que se produce en menor grao que as omisións de letras e afecta sobre todo a palabras longas con sílabas compostas, que se "apocopan" por parte do neno con dificultades de lectura.



Nas palabras prodúcense : omisións, reiteracións e substitucións dunha sílaba por outra que empeza pola mesma sílaba ou ten un son parecido, por exemplo, lagarto por letargo. Ás veces a palabra só teñen común a primeira letra. O que ocorre é que o disléxico non ten a capacidade de "prever" o que vén a continuación, capacidade que os bos lectores si teñen e que ten que ver cos movementos sacádicos dos ollos ao ler.



En aspectos xerais dentro da lectura, ademais dos problemas concretos citados obsérvanse unhas características bastante típicas que deben guiar enseguida as sospeitas cara a unha posible dislexia:

  • Falta de ritmo na lectura: Lentitude en ocasións exasperante. Moitas veces, como precaución, len en voz baixa antes de ler en voz alta para asegurarse a corrección, o que non adoitan conseguir e engade lentitude á lectura. Falta de sincronía da respiración coa lectura, que ten que ver con: Os signos de puntuación non se usan para as pautas que están previstos, co que se amontoan as frases ou se cortan sen sentido. Hai unha dificultade en seguir a lectura, que se manifesta en saltos de liña ao acabar cada liña, perdas da continuidade da lectura en canto levanta a vista do texto. Isto fai que en moitas ocasións volva comezar a ler a mesma liña. Cando se consegue a lectura correcta é mecánica, non se produce apenas comprensión do lido.

  • Na escritura: En ocasións prodúcense inversións de letras en espello. Nalgúns casos, chégase a producir unha escritura total en espello. A alteración da dirección dos óvalos tende a dar unha escritura vacilante e irregular, ás veces as letras están feitas de trazos soltos e en ocasións, a pesar dunha letra de aparencia correcta obsérvase lentitude e algúns fallos debido ao investimento dos xiros, que o neno ha sobrecompensado con dobres xiros, trazados peculiares, etc... Presenta en moitas ocasiones confusións de letras que se parecen pola grafía ou polo son. Adóitanse presentar omisións similares ás que se dan na súa lectura, de letras, sílabas ou palabras. Mestura de letras maiúsculas con minúsculos Inversións de letras, sílabas ou palabras, pero o máis frecuente son os investimentos nas sílabas compostas ou inversas. Prodúcense agrupacións e separacións incorrectas, partindo palabras ou unindo varias palabras nunha soa: " e enlacoruña viaunas ondas muigrandes e mecudrian" Mala elaboración das frases e escritura confusa polas alteracións de tamaño descritas e a unión en ocasións de varios dos problemas aos que se aludiron nos parágrafos anteriores. En xeral na escritura atopamos ademais unha serie de características: Torpeza e coordinación manual baixa. Postura inadecuada, tanto do neno como da folla de papel. Tonicidad muscular inadecuada, que pode ser por falta de presión ou por exceso da mesma. As alteracións gráficas afectan tamén obviamente aos números, sen que se poida falar dunha discalculia. Dáse tamén a escritura en espello dos números illados, en especial algúns deles con máis frecuencia (5,7,3,9/6 ) Danse inversións de cifras en números de dúas cifras, 24/42. Con números de tres ou máis cifras faise máis frecuente. Atopan gran dificultade en diferenciar 104 de 140. Tenden a confundir números de son semellante (60/70), en maior medida que a poboación normal. Trastornos de carácter espazo-temporal son: Dificultades de seriación, como apuntamos máis arriba. Maniféstanse por exemplo nos pasos dunha decena a outra e nas seriaciones en sentido inverso, descendente. Hai casos extremos con gran atraso na aprendizaxe da serie dos 100 primeiros números. As dificultades gráficas e de orientación espacial únense para dar un aspecto desordenado ás operacións, dificulta unha correcta aliñación das cifras nas operacións, tenden en ocasións a empezar as operacións pola esquerda.


Nenos maiores de 9 anos:



Hai algúns factores que inflúen no estado do problema nesta idade:

  • O nivel mental. Os nenos cunha capacidade intelectual alta, atopan ás veces a forma de superar os problemas, en especial se recibiron atención especializada, e/ou apoio familiar, ás veces en forma de repaso insistente a nivel oral cando se dan conta intuitivamente que poden compensar a súa dificultade de comprensión lectora dese modo.

  • A gravidade da dislexia. As alteracións profundas son máis difíciles de superar que as leves. Segundo algúns autores a dislexia forma un continuo coa disfasia, un trastorno da área da linguaxe máis profunda e cun maior correlato con disfuncións cerebrais. Hai disléxicos que manteñen a súa dificultade de adultos pese ao tratamento.

  • O diagnóstico precoz e a reeducación adecuada aumenta as posibilidades de que o trastorno supérese.

  • A eficaz colaboración da familia e o profesorado no tratamento, tendo en conta a motivación e o aumento da autoestima como factores de vital importancia no mantemento e éxito do tratamento.


Os trastornos típicos desta idade e que ás veces permanecen son:

  • Dificultades para elaborar e estruturar correctamente as frases, para estruturas relatos e polo tanto para expor coñecementos dunha forma autónoma. Dificultade para expresarse con termos precisos.

  • Dificultade no uso adecuado dos tempos do verbo.

  • En xeral continúa a pobreza de expresión oral.

  • A comprensión verbal continúa en desnivel coa capacidade intelectual.

  • Na lectura é frecuente que queden nun nivel de lectura vacilante-mecánica, co que non atopan gusto algún na lectura e non se motivan nas aprendizaxes escolares nin na lectura como distracción ou complemento.

  • O esforzo do neno, cando o fai, pérdese en gran parte en descifrar as palabras, cánsase, e ten gran dificultade para abstraer o significado do que le.

  • En ocasións detéctase que a lectura silenciosa, para si, resúltalle máis eficaz que a lectura en voz alta, onde as dificultades maniféstanse de forma máis patente.

  • Permanece a dificultade nas seriaciones. Isto maniféstase na dificultade de uso do dicionario. Cústalles aprender a ordenación alfabética das letras. Ademais cústalles recordar a ordenación das letras dentro da palabra, o que unido ás dificultades ortográficas que adoitan ter, dá como resultado esa gran dificultade no uso do dicionario.

  • Na escritura, seguen presentando certa torpeza no aspecto motriz. É frecuente o agarrotamiento e o cansazo motriz, dado o sobreesfuerzo que lle require a escritura a nivel gráfico, comprensivo, ortográfico e de ordenación no papel. Chégase a dar unha especie de fobia cara á escritura, que dificulta o tratamento e que hai que superar nas fases iniciais do mesmo.

  • Na lectura dáse tamén esa posición de rexeitamento sistemático case-fóbico da esa actividade tan negativamente cargada.

  • A ortografía, como referimos arriba, é unha gran dificultade para estes nenos e pódese falar en moitas ocasións de disortografía. Moitos nenos acaban lendo aceptablemente, pero a ortografía é deficiente, debido a unha percepción e memorización visual deficientes, da "gestalt " das palabras. Cústalles recordalas como un todo. Ao redactar de forma espontánea pon de manifesto a súa mala ortografía en maior medida que noutros usos da escritura.

  • A iso únese a dificultade para ordenar as frases, para puntuar con corrección e expresarse cos termos precisos. É unha versión aumentada da súa dificultade de expresión oral.

  • Noutras materias ademais da lectura, a escritura e o cálculo, obsérvanse dificultades que teñen que ver coas características descritas, como a desorientación espazo-temporal. Así, en historia cústalles captar a sucesión temporal e a duración dos períodos. En xeografía teñen gran dificultade para localizar e en especial para establecer as coordenadas xeográficas e os puntos cardinales. En xeometría prodúcense grandes dificultades pola súa relación directa coa estructuración espacial.


Como comentamos noutros lugares, a pesar da reeducación nalgúns casos a dislexia de forma atenuada ata a idade adulta:




  • cústalles automatizar as nocións espaciais e temporais,

  • a súa lectura non chega alcanzar nunca unha gran rapidez

  • e a súa expresión oral non adoita ser moi fluída.

  • Isto non impide o desenvolvemento profesional, ata a nivel universitario.

miércoles, 12 de noviembre de 2008

DERRADEIRA LECCIÓN

O 18-07-2007 Randy Pausch, profesor de inxenería reuniuse con catrocentas persoas da Universidade para súa derradeira lección titulada "CUMPRE OS SONOS DA INFANCIA".

Apoiandose en diapositivas das imaxes dos seus análise clínicos, Randy falou ante a súa audiencia con franqueza, do cancro que estaba devorando o seu páncreas e que remataría coa súa vida en poucos meses (morreu 0 25/07/2008)

A lección de Randy convertiuse nun fenómeno baseado en "os sonos da infancia que nos esforzamos en cumprir".

Tamén quiso deixar varios mensaxes para os seus fillos:

  • NON ABANDOAR OS SONOS
  • SER AGRADECIDOS
  • APROVEITAR O TEMPO
  • ARRISCARSE E NON RENDIRSE
  • DICIR SEMPRE A VERDADE


jueves, 6 de noviembre de 2008

A HISTORIA DO MAGOSTO

Como o tempo acompañou, hoxe celebramos o Magosto no Colexio. Moitos pesamos que é unha simple festa onde comemos castañas. Que equivocadiños estabamos. Cóntovos a "historia do Magosto"

Aínda que esta festa agraria ten como referencias máis cercanas o pobo celta, sábese que tamén formaron parte das celebracións dos pobos prehistóricos.

A castaña e o día de defuntos aparecen asociados desde tempos inmemoriables á festa do magosto, que se celebra na primeira quincena de novembro xa que comenza un novo ciclo coa chegada do inverno o que supón a "morte da luz"

Segundo as crenzas antigas as castañas era o símbolo da alma dos defuntos e por iso cada castaña que se comía liberaba un alma do purgatorio. É pois un período de intensa comunicación entre os habitantes de este e do outro mundo coincidindo coa celebración do Samhain.

Era unha festa obrigatoria en tempos dos celtas e quen non asistía corría o perigo de perder a razón.

O costume para comer castañas asadas con motivo da festividade da "festa das ánimas" foi común en toda a zona norte da península. Os vascos chámanlle "kastañarre-eguna", os cataláns "casnyadas", en Galicia "magostos" e en Portugal "magustos".

Co paso do tempo a festa foi cambiando; as mozas achegaban as castañas e os mozos o viño que xa era novo. Tamén se comía pan de trigo e outros alimentos da época. Remataba o magosto con xogos e bailes. O xogo máis común era o de tiznarse a cara uns a outros. Os zonchos eran colares ou rosarios de castañas cocidas coa monda e atravesadas cun fío, esta é un costume que hoxe en día aínda se mantén.

Actualmente realízanse os magostos en case todos os lugares de Galicia, aínda que só se dea importancia ao feito para comer as castañas e facer a festa.

lunes, 3 de noviembre de 2008

A ESCOLA VISTA POR UNHA ACTIVISTA PRO-DIVERSIDADE.

Navegando por internet atopeime cun blog onde só o título namora "ERES UNA MARAVILLA". A súa propietaria é Rocío Guerra González, mestra de Infantil e Primaria. Lda. en Psicopedagoxía, especialista en Diagnóstico e Educación de Suxeitos Excepcionais. Orientadora Psicopedagógica no colexio San José (San José da Rda, Sevilla).
Rocio se autodefine como "ACTIVISTA PRO-DIVERSIDADE".

Un dos seus artigos chamoume poderosamente a atención porque reflexa á perfección as grandes dificultades que nos atopamos os Orientadores no noso traballo diario.

Déixovos a copia do artigo

"Os pais: eu non podo.
Os profesores: eu non abarco
Os alumnos: eu non quero

Todo nons. E así nos vai. Botándonos a culpa uns a outros: porque se o neno non quere eu non podo; se o pai non colabora non tiramos p'alante; se o mestre non manda non ensina non educa non dialoga non... a familia soa é imposible.

E os nenos: mentres estes bótanse a pelota, eu feliz como perdiz: non teño normas non teño hábitos non teño ilusións non teño ganas non teño futuro.

NONS.

Os mestres: esta clase, malísima. Estes alumnos de alí, horrorosos. Esta avaliación, desastrosa.

Sempre o vaso coa metade da cuarta, xa nin medio baleiro.

Hoxe alguén me dixo: os humanos non resolvemos os problemas, trasladámolos de sitio. E así nos vai. Nin sequera entre o gremio (ninguén nos tachará de corporativistas aos educadores en xeral) non damos a man, nin a palmadita, nin sequera o sorriso. Chegas con 10 probas, 20 resultados, 30 medidas para tomar con este alumno e estoutro e sempre salta alguén: " pois para iso tanta proba... iso xa o sabía eu...".

E por suposto, non se che ocorra "suxerir", imos traballar con este alumno, que vai moi ben e véselle motivado.... POR DEUS!!!! Bastante temos encima con toooooooodos os demais, COMO me vou a entreter co que vai ben.

E se a clave estivese aí? E se o que tivésemos que facer fose SINALAR O BO, para que o espello onde mirarse sexa ese? Só sinalamos o malo o malo o malo. E se non lles estamos dando aos nenos a clave de como facelo ben? Como vou aprender o que si debo, se só me estás machacando co mal que o fago? Ponme un modelo correcto e pode ser que o faga ben. Ponme un modelo incorrecto e seguro que ben non sairá nunca.

A profecía autocumplida, o Pygmalión negativo: dille a un neno o malo que é 50 veces ao día e, non é que llo termine crendo, é que fará TODO o posible para ser cada vez máis malo, para que nós sigámoslle "valorando" o ben que fai de malo.

Miles, millóns de voces alzaranse contra esta reflexión de día logo de claustro. Voces de - eu logo de 30 anos de docencia, xa vingo de volta, non sabes nada disto, xa verás de aquí a un pouco, eu non eu non eu non...-

Menos mal que "algunhas" destas voces de 30 anos seguen tirando do carro; se che custa eu tiro contigo. Es un exemplo a seguir. Admíroche que non tes pelos na lingua para dicir o correcto. Que a túa crítica sempre é construtiva. Que podo contarche como me sinto porque me entendes. Que a experiencia non che ha viciado, senón que che fixo sabia.

Somos poucos, pero somos os "bos da peli". Pasarémolas canutas, pero ao final gañaremos. Non importa o que tardemos, salvemos aos que podamos e quedémonos coa satisfacción de polo menos habelo intentado. Que nos quedará, se non?. "

miércoles, 29 de octubre de 2008

DECÁLOGO PARA PAIS E NAIS DE ADOLESCENTES

Seguimos cos decálogos.
Os deixo este video realizado pola ONG "juventudsolidaria" para facilitar a tarefa da educación dos fillos na etapa da adolescencia. Son dez consellos para pais que non teñen desperdicio.

lunes, 27 de octubre de 2008

AS RELACIÓNS HUMANAS

Repasando cousas que teño gardadas atopei un documento, non sei quen é o autor, moi interesante.
Trátase das relacións humanas e cales son os dez mandamentos para que estas sexan as axeitadas.
OS DEZ MANDAMENTOS DAS RELACIÓNS HUMANAS
  1. Fala coas persoas. Nada hai tan agradable e animante como unha palabra de saúdo cordial, particularmente hoxe en día que tanto necesitamos de xestos amables.
  2. Sorrí ás persoas. Recorda que para mover a cabeza pomos en acción 12 músculos e que para sorrir bástanos con mobilizar 14.
  3. Chama ás persoas polo seu nome. Para case todos, a música máis suave é oír o seu propio nome.
  4. Se amigo e servicial. Se queres ter amigos, se amigo.
  5. Se cordial. Fala e actúa con toda sinceridade: todo o que fagas faino con gusto.
  6. Interésache sinceramente polos outros. Recorda que sabes o que sabes, pero que non sabes o que outros saben.
  7. Se xeneroso en eloxiar e cauteloso en criticar. Os líderes eloxian. Saben animar, dar confianza e elevar aos outros.
  8. Aprende a captar os sentimentos dos demais. Hai tres ángulos en toda controversia: o teu, o do outro e o do que só ve o seu con demasiada certeza.
  9. Preocúpache da opinión dos outros. Tres son as actitudes dun auténtico líder: oír, aprender e saber eloxiar.
  10. Procura achegar os bos servizos que podes facer; o que realmente vale na nosa vida é o que facemos polos demais.

Agora só queda polas en práctica

sábado, 25 de octubre de 2008

A MELLOR BIBLIOTECA DO MUNDO

Onte, día 23, aproveitando "O DÍA INTERNACIONAL DAS BIBLIOTECAS" o CEIP "Mestres Goldar" inauguraron a súa Biblioteca.

Alumnado, profesorado, pais e nais disfrutaron da visita de Benxamín Míguez, Manuel Solla e de Fran Alonso. Tamén asistiu a concelleira de educación Laura López Atrio.


Si queres saber como foi ese día tan especial, preme na imaxe de "MIK"




viernes, 24 de octubre de 2008

TEMPO SAMAÍN


“Chega o outono e con él as castañas, as caveiras de melón, os calacús, as abóboras; chegan as augas e os tempos escuros, remata o verán e encétase o inverno, vaise a calor e vén o frío: acaban as romarías ao sol e inícianse os fiadeiros a carón do lume: son os tempos de Samaín.”

O día 31 de outubro comeza o ano novo celta e a súa festa en honor dos defuntos, marcando a transición do outono ó inverno.

Samaín, palabra gaélica, non significa máis que fin do verán, principio do inverno.
Na antiga cultura cética o tempo de Samaín, especialmente a noite do 31 de outubro ao 1 e novembro, era o período máis importante do ano. Eran datas claves para se reunir nos camposantos, comer o ritual e comunal porco de samaín e concelebrar as farradas festeiras dos guerreiros. Era a noite máis perigosa do ano: as portas do outromundo abríanse nesas horas e as ánimas eran quen de vir visitar este mundo e aos seus moradores: tantas veces para render contas inacabadas.
Para afastar dos seus castros as perigosas ánimas defuntas e errantes adoitaban poñer no alto das muradas, ou encastradas nas paredes, as caveiras iluminadas dos inimigos mortos en campaña. De aquí, dos ritos e crenzas célticas ao redor da caveira, vén a tradición europea de facer caliveras na cortiza dos melóns, ou cabazos, ou calabazotes.
Tradición que se estende por toda a antiga xeografía céltica europea e concretamente para o caso de España, por todas as zonas con presencia do elemento céltico .
En Galiza atopámola en toda a súa xeografía, non faltando esta tradición en ningunha das súas bisbarras e aportando un folclore similar aínda que dándolles nomes diferentes: calacús polas Rías Baixas, caveiras de melón en Cedeira, calabazotes en Ortigueira, colondros en Ourense...etc.



jueves, 23 de octubre de 2008

TALENTOS CON ASPERGER

A síndrome de Asperger é un trastorno do desenvolvemento cerebral caracterizado por deficiencias na interacción social e coordinación motora, e polos inusuais e restritivos patróns de interese e conduta.
A pesar do grave que pode soar, son varios os exemplos de grandes creadores musicais que o padecen.
Escoitamos algunhas das súas cancións na playlist do programa "HOY EMPIEZA TODO" de Radio Nacional (21/10/08).

martes, 21 de octubre de 2008

ESTABLECENTO DE LÍMITES

Jesper Juul é unha autoridade como terapeuta familiar introducindo a "Terapia da Gestalt" en Dinamarca. O que escribo neste artigo está sacado do seu libro "Su hijo, una persona competente"
Se queres saber algo máis do libro preme n a súa portada.

Juul dí que a maioría de nós establecemos dous tipos de límites con nosos fillos:

1.-Límites estables

2.-Límites inestables


A lista de límites estables podería ser case interminable, posto que nela contéñense aspectos que os pais consideran que enriquecen ou protexen a vida dos seus fillos:


*"quero que che quites os zapatos antes de entrar no comedor"

*"quero que gardes os xoguetes antes de ir a cama"

*"quero saber o que miras en televisión"


O uso dunha linguaxe persoal "Quero que...", cando se establecen límites, en lugar de recorrer a termos absolutos, como: "Non podes entrar no comedor con zapatos" supón unha gran vantaxe porque cando se expresan as regras de forma persoal en lugar de facelo como "verdades universais", esas regras adquiren un maior significado para os nenos, e estes respectan moito máis o límite e á persoa que o establece.


O segundo tipo de límites é persoal e idiosincrásico e cambian dependendo do estado de humor que teñamos:


*"Non quero que toques o piano agora. Quero un pouco de tranquilidade"

*"Preferiría lerche un conto máis tarde, agora quero falar coa túa nai"

*"Hoxe quero a bañeira para a miña soa"

*"Agora non quero que che sentes no meu colo. Sal

*"Non quero que saques meus libros do estante"

*"Hoxe teño un deses días nos que me gustaría non ter familia. Quero que me deixedes tranquilo, a menos que preda lume a casa"

*"Hoxe non quero que xogues coa miña maquillaxe"


Para Juul, a linguaxe persoal, por se só, é o transmisor da mensaxe. As palabras pódennos facer dano; as emocións xenuínas, non. Non hai nada de malo en que un pai ou unha nai exprese tristeza, rabia, medo, mal humor ou irritación. Non importa se os nenos ás veces "séntense rexeitados" se un dos seus pais expresa rexeitamento. Deste xeito aprenden que non sempre poden conseguir o que queren e que existen individuos no contexto da vida familiar. Noutras palabras, as demais persoas da familia tambien teñen as súas propias necesidades persoais.

Existe outro motivo polo que non deberiamos esconder os nosos sentimentos cando falamos nunha linguaxe persoal: os nosos temperamentos individuais, os nosos sentimentos e os nosos altibaixos emocionais son parte do que somos. Polo tanto, di Juul, a información sobre estas calidades non é só unha parte lexítima da mensaxe, tambien é unha parte desexable.

A linguaxe define os límites, a expresión dos sentimentos mantén a calidez do contacto.

Moitas veces esquecémonos que a calor de calquera relación xorde de dúas fontes distintas: do que nos une e do que provoca friccións; as dúas están sempre presentes e as dúas poden ser igualmente importantes.


A linguaxe persoal só é eficaz se é verdadeiramente persoal. Se está minado, se se utiliza para outros fins ou como truco linguístico deixa de ser efectivo.


Cando os pais ou outros adultos establecen límites persoais, basicamente, están protexendo as súas propias necesidades. Cando o poden facer sen violar as necesidades dos fillos, o proceso interactivo da familia tambien sae beneficiado.

O establecemento adecuado de límites persoais caracterízase non só por un respecto fundamental cara á variedade da vida, senón tambien por unha "práctica" respectuosa. Os nenos non só aprenden o valor do respecto humano e da consideración baixo a forma dun mandamento "moral"; tambien aprenden a actau "eticamente"



Se algunha das fotografías, debuxos... que aparecen neste blog están suxeitas a dereitos de autor, póñanse en contacto con nós e serán retirados.