jueves, 28 de mayo de 2009

Probas aos alumnos de 2º, 4º e 6º

Estes días estamos a realizar unhas probas aos alumnos de 2º, 4º e 6º.
Esta proba é o BadyG que é un un test colectivo, é dicir, que se realiza con todos os alumnos da clase ao mesmo tempo e serve para coñecer aspectos de aptitude básica como habilidades estreitamente relacionadas co aprendizaxe curricular dos nenos en idade escolar.
Pasamos esta proba porque coñecendo o seu potencial intelectual podémoslle axudar ou esixir segundo as súas posibilidades.

¿QUE PODEMOS FACER AO COÑECER OS RESULTADOS?
  • Quedarvos coa idea global do resultado, máis que afondar nunha proba en particular que pode estar sesgada.
  • Podedes consultar ao orientador as dúbidas que vos xurdan.
  • Se os resultados son altos e as notas non brillan especialmente, podedes animarlles e podedes ter a seguridade de que como a capacidade non é un problema para el, haberá que reforzar as outras áreas que seguramente serán deficitarias, como quizá a vontade, a motivación, a constancia, a conducta.
  • Se os resultados son baixos, é posible que ao mesmo tempo as súas cualificacións sexan baixas. Neste caso, a proba confírmanos que hai unha dificultade obxectiva que explica unha parte das súas dificultades e, debemos axudarlle a estudiar, a comprender e a facer as tarefas, porque o mozo necesitará compensar con máis traballo o que ten de deficitario a intelixencia.
  • Se os resultados son baixos e as notas medias, é que ou ben o test non ten validez, ou ben está compensando con dedicación parte das súas deficiencias.

QUE NON É CONVENIENTE FACER

  • Non é conveniente nin deprecialos nin obsesionarse con eles.
  • Tampouco convén facer comparacións entre irmáns ou parentes.
  • Non é necesario contarlles ao detalle os resultados, pois para eles o concepto de intelixencia non ten o mesmo significado que para nós.
  • Se son negativos, é mellor non mencionalos.
  • En definitiva trátase de usalos con prudencia e a vosa tarefa como pais é empregalos para axustar a esixencia ás súas verdadeiras posibilidades e axudar alí onde se detectan carencias.

¿ATA QUE PUNTO O TEST É VERAZ?

  • A intelixencia é unha facultade superior do ser humano, e dada a súa complexidade, resulta difícil de avaliar e de medir. Por isto mesmo é necesario tomar os datos que se ofrecen neste informe con cautela. Ademais, hai varios aspectos que poden distorsionar os resultados como son o cansazo, a falta de atención, o ambiente da clase, a motivación, o estado de ánimo, as preocupacións, as explicacións máis ou menos acertadas da persoa que pasa a proba, etc.
  • Neste sentido, hai nenos que deron nalgunha proba un valor baixo, cando en realidade sabemos que a súa capacidade e preparación é maior. Non ten maior importancia, pode significar que naquel preciso momento houbo algún dos factores mencionados que lle interferiu.
  • Tamén, en ocasións, a razón é o concepto de intelixencia funcional, é dicir, o neno é máis capaz, pero funcionalmente, traballa cun ritmo inferior ás súas posibilidades. Os seus recursos emprégaos a ese ritmo.
  • Como a intelixencia pode evolucionar, non se poden facer prediccións rigurosas de futuro con estes datos. Son a expresión mínima da súa capacidade, non o seu límite superior.
  • Ademais, insistimos niso, o éxito ou o fracaso escolar depende tamén doutros factores cruciais como son a motivación e os hábitos de estudio e dos cales aquí non hai referencias.
  • En definitiva, a finalidade da proba é dar pistas para orientar ao alumno no terreo académico, actuando sobre os seus déficits e potenciando as súas habilidades.

Para ver máis información das probas:

Sexto curso: http://docs.google.com/Doc?id=dnxqcjt_240c4k3x3cc

Cuarto curso: http://docs.google.com/Doc?id=dnxqcjt_238pd8rfrhn

Segundo curso: http://docs.google.com/Doc?id=dnxqcjt_236hghhg5gp

lunes, 25 de mayo de 2009

Mecanismos de adaptación nas familias con nenos con necesidades educativas especiais



Resulta moi difícil entender dende fóra o enorme impacto emocional que supón para unha familia a existencia dunha persoa con minusvalidez no seu seo. Entre outros sentimentos, poden aparecer gran desorientación, estrés, sobrecarga e sensación de incompetencia.


Cando nace un neno con minusvalidez, ou ben sobrevenlle posteriormente, os mecanismos que necesita a familia para tratar de compensar o impacto emocional son moi variados e diverxen cuantitativa e cualitativamente en cada caso. Eses mecanismos defensivos son lexítimos e necesarios, pero poden influír en o desenvolvemento do neno e condicionar a relación co centro educativo. Cando empeza a escolarización a familia ten que poñer o seu fillo en mans de persoas descoñecidas, podendo aparecer sentimentos de inseguridade e dúbidas sobre se estas saberán atender as necesidades do neno. Ademais, os pais non poderán evitar establecer comparacións cando se relacionen con outros pais e outros nenos (con minusvalidez ou sen ela). Algunhas veces pode resultar difícil entender algunhas reaccións da familia fronte aos profesionais (médicos, profesores, coidadores...) ante os quepoden mostrar dende unha relación deintenso apego, idealización e dependencia,ata reaccións de desconfianza oureceo. O mesmo pode suceder coasinstitucións (colexios, asociacións...).


Para entender todo iso é necesario ter en conta a enorme complexidade do mundo da minusvalidez, así como as dificultades de adaptación de calquera familia ante unha situación existencial moi difícil que leva aparellada unha gran carga de angustia. Se ben cada familia é única e ten seu dinámica particular e as súas necesidades concretas, existen algúns mecanismos de adaptación que son moi habituais nas distintas familias, e que forman parte do seu proceso de axuste ás circunstancias dun fillo con minusvalidez.


Os mecanismos de adaptación son:



  1. MECANISMOS DE NEGACIÓN. Tras o diagnóstico dunha minusvalidez no fillo, inicialmente poden aparecer nos pais procesos de negación ("non pode ser...se equivocaron no diagnóstico... "), o que pode levar a unha familia á peregrinación por distintos centros e á busca urxente de outros profesionais nun anhelo de encontrar aqueles que lle digan o contrario,ou ben que lle confirmen que o seu fillo non ten problema ningún. Este mecanismo é lexítimo, e durante un tempo reduce a angustia de base. Non obstante, a negación non é un mecanismo útil a longo prazo, xa que non axuda a resolver un problema senón que, contrariamente, dilátao no tempo e pode atrasar a súa axeitada abordaxe. Antes ou despois este mecanismo defensivo fracasa xa que é inevitable a confrontación coa realidade, polo que reaparecea angustia ao percibir a verdadeira situación. A familia envorcarase naqueles profesionaise métodos "terapéuticos" que apoien a negación do problema. A familia está angustiada e é extraordinariamente vulnerable, podendo converterse en vítima doada daqueles que venden solucións máxicas, curacións milagrosas, medicinas alternativas e métodos terapéuticos de dubidosa eficacia.

  2. MECANISMOS DE PROXECCIÓN. Ás veces, a familia proxecta a súa ansiedade no ámbito e intenta buscar responsables aos que atribuír a minusvalidez do neno. Con frecuencia cambian dun médico a outro e dun colexio a outro, xulgando insuficientes todos eles.Detrás desta actitude encóntrase a miúdo unha familia intensamente angustiada e coa sensación interna de que non están a facer todo o posible polo seu fillo e que poderían facer máis por el, a pesar de que realmente están a realizar todo o que está na súa man. En estes casos, os pais poden ter dúbidas sobre as súas propias capacidades para afrontar a minusvalidez do seu fillo.

  3. MECANISMOS PASIVO-DEPENDENTES. As familias con mecanismos dependentes depositan nos profesionais toda a responsabilidade no tratamento e educación do seu fillo. Como consecuencia do seu medo e inseguridade, prefiren delegar noutros algunhas funcións e decisións que lles corresponden a eles como pais, pero que lles custa asumir por temor a facelo mal ou simplemente porque lles resulta moi doloroso enfrontarse co problema do neno. Para estas familias todos os profesionais serán magníficos sempre que se ocupen das tarefas que a eles lles angustían. Moitas veces estas familias non protestarán aínda que teñan motivos para facelo,xa que o medo a ser abandonados polo persoal impídelles ser asertivos.

  4. OUTROS MECANISMOS DE ADAPTACIÓN. Sen dúbida ningunha existen tantos modelos distintos como familias. Con frecuencia aparecen mesturados dentro dunha mesma familia diferentes mecanismos como os descritos anteriormente. A inmensa maioría das familias cun membro con minusvalidez teñen un funcionamento adaptado e axeitado a pesar das dificultades engadidas da súa situación. Cada caso debe ser analizado individualmente, pero pode haber familiasmo noparentais, familias adoptivas, familias con escasos recursos económicos ou carencia sociocultural, familias desestruturadas (pais divorciados, dinámicas patóxenas...), etc. Cada unha delas terá un significado distinto sobre a minusvalidez do neno. Algunhas dinámicas familiares constitúen factor agravante da minusvalidez,e sobre elas hai que dirixir os maiores esforzos de apoio.Non debemos esquecer que cada familia posúe os seus propios recursos psicolóxicos para facer fronte ao problema do seu fillo. As familias fan todo o que poden polo seu fillo, e se os seus mecanismos non son os máis apropiados, a familia non é culpable diso.

Manual de pautasde intervención psicopedagógica .Colección Telefónica Accesible

viernes, 22 de mayo de 2009

Expo Campo

No colexio Mestres Goldar están a recordar como eran os utensilios e a vida no campo cunha exposición "EXPOCAMPO". Unha bonita forma de trasladarse ao pasado.

A exposición foi montada con materiais traídos tanto por profesores coma polas familias dos alumnos
expocampo on PhotoPeach


miércoles, 20 de mayo de 2009

Iago

Hoxe vouvos a falar do "blog" de Iago, http://hablapormidiceiago.blogspot.com/ un neno que se presenta así:

"O meu nome xa coñecédelo, teño 9 anos, non se como definir a miña minusvalidez, autismo? en parte, hiperactivo? encántame, realmente non se pode definir, din que estou dentro do espectro autista, porque existiron outros factores que puideron afectar no que agora son, polo tanto non pode ser autismo puro.

Teño unha discreta atrofia subcortical, que segundo o médico, moita xente ten, sen que lle pase nada, nacín prematuro, estiven en incubadora e con ventilación asistida, o miña mami o pasou mal no embarazo, tivo perdidas e contraccións, ata se quedou sen liquido, xusto cando decidiron os médicos que debía saír.

Realmente é unha mestura de cousas. Agora mesmo, como xa teredes deducido polo título do blog, non falo, bo, digo palabras, pero dunha nunha, non sei unir 2 palabras, pero se explicar o moi ben, todo o mundo me entende, xa teño unha linguaxe propia, algún día terei unha linguaxe que máis xente entenda. É moi difícil que fale, porque se non o fixen ata agora, é complicado que o faga a partir de xa, pero non descarto falar por signos algún día...

Na actualidade teño 9 anos. No nadal do ano 2008-09 unín por primeira vez dous palabras, e mamá xa cre que poderei falar, pero sen présas!!!Cada día que pasa, mami sabe que o meu autismo é máis claro e evidente. Ninguén podería negar un diagnóstico de autismo, mami vai máis lonxe, diría que de autismo severo. Pero cada día que pasa tamén aprendemos máis e máis cousas e formas de levalo o mellor posible. O balance é positivo, pesan máis as cousas boas. Estamos moi contentos."

Un "blog" moi interesante onde podemos coñecer un pouquiño máis sobre o "autismo"

Iago participa nun concurso de curtos sobre "os dereitos do neno". Participa no dereito 10: "dereito a non ser discriminado" . Podedes entrar picando na imaxe e ver o video. Para poder votar, teneís que picar nas estrelas que hai despois do video.

Tamén hai outros videos moi interesantes sobre os dereitos do neno.

viernes, 15 de mayo de 2009

Pepe Carreiro e "Os Bolechas"



Pepe Carreiro, debuxante e humorista gráfico, estivo hoxe no Colexio e contounos moitas cousas. Os seus pais tiñan un bar en Vigo e aínda era habitual que o reparto das bebidas se fixese con carros tirados por cabalos e por iso uns dos seus primeiros debuxos foron carros tirados por cabalos.
De seguido pasou a acción e cun lapis e un rotulador Pepe Carreiro foi explicando paso a paso como facía cada "Bolecha", os irmáns Carlos, as xemelgas Loli y Pili, Braulio, Sonia, Tatá, xunto ao can Chispa.
Ao final houbo unha quenda de preguntas onde os nenos e nenas "interrogaron" a Pepe Carreiro e pedíronlle que asinasen os seus libros dos "Bolechas"
Unha experiencia que non esqueceremos no Colexio.



jueves, 14 de mayo de 2009

Quéreme asi, por favor

Carta dun fillo á súa nai. Podería servirnos a todos nós para entender un pouco máis os nosos fillos.


  • NON ME DEAS TODO O QUE PIDO. Ás veces só pido para ver ata canto podo coller.
  • NON ME BERRES. Respéctote menos cando o fas, e me ensinas a berrar a min tamén, e eu non quero facelo.
  • NON ME DEAS SEMPRE ORDENES. Se ás veces me pedises as cousas, eu faríao máis rápido e con máis gusto.
  • CUMPRE AS PROMESAS, boas ou malas. Se me prometes un premio, dámelo; pero tamén se é un castigo.
  • NON ME COMPARES CON NINGUÉN, especialmente da família. Se ti me presentas mellor que os demais, alguén vai sufrir; e se me presentas peor que os demais, serei eu quen sufra.
  • NON CAMBIES DE OPINION TAN A MIÚDO sobre o que debo facer, decide e mantén esa decisión.
  • DÉIXAME VALERME POLO MEU MESMO. Se ti fas todo por min, eu nunca poderei aprender.
  • NON DIGAS MENTIRAS diante de min, nin me pidas que as diga por tí aínda que sexa para sacarte dun apuro. Fasme sentir mal e perder a fe no que dis.
  • NON ME ESIXAS QUE TE DIGA O PORQUE CANDO FAGO ALGO MAL. Ás veces nin eu mesmo o sei.
  • ADMITE AS TÚAS EQUIVOCACIÓNS: crecerá a boa opinión que eu teño de tí e ensinarasme a admitir as miñas.
  • TRÁTAME COA MESMA AMABILIDADE QUE AOS TEUS AMIGOS. É que por que sexamos família non podemos tratarnos coa mesma cordialidade que se fosemos amigos?
  • NON ME DIGAS QUE FAGA UNHA COUSA SE TI NON A FAS. Eu aprenderei e farei sempre o que ti fagas aínda que non o digas; pero nunca farei o que ti digas e non o fagas.
  • NON ME DIGAS "NON TEÑO TEMPO" cando che conte un problema meu. Trata de comprenderme e axudarme.
  • E QUÉREME E DIMO. A min gústame oírcho dicir, aínda que ti non creas necesario dicirmo.Con amor, o teu fillo

Autor: Gloria Marsellach http://www.psicoactiva.com/arti/articulo.asp?SiteIdNo=796

lunes, 11 de mayo de 2009

Pais e fillos

O fillo preguntoulle ao seu pai, ¿Papá, formarias parte no maratón comigo?
O pai respondeu, si
Foron ao maratón e completárono xuntos.
Pai e fillo foron xuntos a outros maratóns, o pai sempre dicía "si" ás solicitudes do seu fillo de ir xuntos nas carreiras.
Un día, o fillo preguntoulle ao seu pai, "Papá, imos participar xuntos no "Ironman"
O pai díxolle "si" tamen.
O triatlón Ironman abrangue un 2,4 millas (3,86 quilómetros) nadando nos océanos, seguida por unhas 112 millas (180,2 kilometros) en bicicleta, e rematando cun 26,2 millas (42,195 kilometros) maratón .
IMPRESIONANTE!!!!!!
AGORA VEXAN O VIDEO:


jueves, 7 de mayo de 2009

17 de maio: Día das Letras Galegas

Este ano as Letras Galegas están adicadas a Ramón Piñeiro López , escritor, editor, político e intelectual que significou o elo condutor da cultura galega e o galeguismo entre a xeración Nós e as xeracións da posguerra do século pasado. Tras a disolución do Partido Galeguista, asumiu o traballo cultural como eixo condutor do galeguismo, fundando a editorial Galaxia nos anos 50, en torno á que se mantivo a actividade cultural en galego, e intentou espallar o galeguismo entre todas as ideoloxías políticas que foron agromando na segunda metade do século.

ACTIVIDADES PARA INFANTIL

CANCIÓN PARA AS ACTIVIDADES DE INFANTIL

ACTIVIDADES PARA O PRIMEIRO CICLO

ACTIVIDADES PARA O SEGUNDO CICLO

ACTIVIDADES PARA O TERCEIRO CICLO


SEMINARIO GALAN. Seminario Permanente de Formación do Profesorado do CEIP Galán, en Oseiro-Arteixo (A Coruña)

EQUIPOS DE NORMALIZACIÓN LINGÚÍSTICA. No apartado de premios pódense descargar os carteis O IES de Beade xa que foron os gañadores do concurso das "letras galegas"





miércoles, 6 de mayo de 2009

Text de expresión facial de Paul Ekman

Paul Ekman creou unha proba rápida para identificar as emocións na expresión facial.
Este investigador das emocións desenvolveu un método a través do estudo do movemento muscular do rostro para detectar emocións, estados afectivos e mesmo mentiras nas persoas. Este test rápido de expresión facial está baseado no xa famoso programa METT "Micro Expresion Training Tool".

Instrucións:
  1. Dálle click a un dos números que aparecen na pantallita para ver imaxes de persoas.

  2. Estas imaxes cambiarán rapidamente mostrando unha expresión.

  3. Unha vez que se presentou esta expresión, debes darlle click á palabra que segundo ti, describe a expresión mostrada pola persoa.

  4. Estas son as opcións (por se non entendes inglés):

Fear = Medo

Sad = Tristura

Disgust = Desgusto

Angry = Anoxo

Contempt = Desprezo

Surprise = Sorpresa

Happy = Felicidade

Se non lle atinas, podes elixir outra ata que acertes

Este é o enlace : http://www.cio.com/article/facial-expressions-test


lunes, 4 de mayo de 2009

Reflexións... da Psicoloxía e da Aprendizaxe

Imaxes e texto relativos ás implicacións da psicoloxía nos procesos de aprendizaxe

viernes, 1 de mayo de 2009

Se algunha das fotografías, debuxos... que aparecen neste blog están suxeitas a dereitos de autor, póñanse en contacto con nós e serán retirados.