DECÁLOGO PARA PAIS E NAIS DE ADOLESCENTES

Seguimos cos decálogos.
Os deixo este video realizado pola ONG "juventudsolidaria" para facilitar a tarefa da educación dos fillos na etapa da adolescencia. Son dez consellos para pais que non teñen desperdicio.

AS RELACIÓNS HUMANAS

Repasando cousas que teño gardadas atopei un documento, non sei quen é o autor, moi interesante.
Trátase das relacións humanas e cales son os dez mandamentos para que estas sexan as axeitadas.

OS DEZ MANDAMENTOS DAS RELACIÓNS HUMANAS

1. Fala coas persoas. Nada hai tan agradable e animante como unha palabra de saúdo cordial, particularmente hoxe en día que tanto necesitamos de xestos amables.
2. Sorrí ás persoas. Recorda que para mover a cabeza pomos en acción 12 músculos e que para sorrir bástanos con mobilizar 14.
3. Chama ás persoas polo seu nome. Para case todos, a música máis suave é oír o seu propio nome.
4. Se amigo e servicial. Se queres ter amigos, se amigo.
5. Se cordial. Fala e actúa con toda sinceridade: todo o que fagas faino con gusto.
6. Interésache sinceramente polos outros. Recorda que sabes o que sabes, pero que non sabes o que outros saben.
7. Se xeneroso en eloxiar e cauteloso en criticar. Os líderes eloxian. Saben animar, dar confianza e elevar aos outros.
8. Aprende a captar os sentimentos dos demais. Hai tres ángulos en toda controversia: o teu, o do outro e o do que só ve o seu con demasiada certeza.
9. Preocúpache da opinión dos outros. Tres son as actitudes dun auténtico líder: oír, aprender e saber eloxiar.
10. Procura achegar os bos servizos que podes facer; o que realmente vale na nosa vida é o que facemos polos demais.

Agora só queda polas en práctica

A MELLOR BIBLIOTECA DO MUNDO

Onte, día 23, aproveitando "O DÍA INTERNACIONAL DAS BIBLIOTECAS" o CEIP "Mestres Goldar" inauguraron a súa Biblioteca.

Alumnado, profesorado, pais e nais disfrutaron da visita de Benxamín Míguez, Manuel Solla e de Fran Alonso. Tamén asistiu a concelleira de educación Laura López Atrio.


Si queres saber como foi ese día tan especial, preme na imaxe de "MIK"

TEMPO SAMAÍN

“Chega o outono e con él as castañas, as caveiras de melón, os calacús, as abóboras; chegan as augas e os tempos escuros, remata o verán e encétase o inverno, vaise a calor e vén o frío: acaban as romarías ao sol e inícianse os fiadeiros a carón do lume: son os tempos de Samaín.”

O día 31 de outubro comeza o ano novo celta e a súa festa en honor dos defuntos, marcando a transición do outono ó inverno.

Samaín, palabra gaélica, non significa máis que fin do verán, principio do inverno.
Na antiga cultura cética o tempo de Samaín, especialmente a noite do 31 de outubro ao 1 e novembro, era o período máis importante do ano. Eran datas claves para se reunir nos camposantos, comer o ritual e comunal porco de samaín e concelebrar as farradas festeiras dos guerreiros. Era a noite máis perigosa do ano: as portas do outromundo abríanse nesas horas e as ánimas eran quen de vir visitar este mundo e aos seus moradores: tantas veces para render contas inacabadas.
Para afastar dos seus castros as perigosas ánimas defuntas e errantes adoitaban poñer no alto das muradas, ou encastradas nas paredes, as caveiras iluminadas dos inimigos mortos en campaña. De aquí, dos ritos e crenzas célticas ao redor da caveira, vén a tradición europea de facer caliveras na cortiza dos melóns, ou cabazos, ou calabazotes.
Tradición que se estende por toda a antiga xeografía céltica europea e concretamente para o caso de España, por todas as zonas con presencia do elemento céltico .
En Galiza atopámola en toda a súa xeografía, non faltando esta tradición en ningunha das súas bisbarras e aportando un folclore similar aínda que dándolles nomes diferentes: calacús polas Rías Baixas, caveiras de melón en Cedeira, calabazotes en Ortigueira, colondros en Ourense...etc.

TALENTOS CON ASPERGER

A síndrome de Asperger é un trastorno do desenvolvemento cerebral caracterizado por deficiencias na interacción social e coordinación motora, e polos inusuais e restritivos patróns de interese e conduta.
A pesar do grave que pode soar, son varios os exemplos de grandes creadores musicais que o padecen.
Escoitamos algunhas das súas cancións na playlist do programa "HOY EMPIEZA TODO" de Radio Nacional (21/10/08).

ESTABLECENTO DE LÍMITES

Jesper Juul é unha autoridade como terapeuta familiar introducindo a "Terapia da Gestalt" en Dinamarca. O que escribo neste artigo está sacado do seu libro "Su hijo, una persona competente"

Se queres saber algo máis do libro preme n a súa portada.

Juul dí que a maioría de nós establecemos dous tipos de límites con nosos fillos:

1.-Límites estables

2.-Límites inestables

A lista de límites estables podería ser case interminable, posto que nela contéñense aspectos que os pais consideran que enriquecen ou protexen a vida dos seus fillos:

*"quero que che quites os zapatos antes de entrar no comedor"

*"quero que gardes os xoguetes antes de ir a cama"

*"quero saber o que miras en televisión"

O uso dunha linguaxe persoal "Quero que...", cando se establecen límites, en lugar de recorrer a termos absolutos, como: "Non podes entrar no comedor con zapatos" supón unha gran vantaxe porque cando se expresan as regras de forma persoal en lugar de facelo como "verdades universais", esas regras adquiren un maior significado para os nenos, e estes respectan moito máis o límite e á persoa que o establece.

O segundo tipo de límites é persoal e idiosincrásico e cambian dependendo do estado de humor que teñamos:

*"Non quero que toques o piano agora. Quero un pouco de tranquilidade"

*"Preferiría lerche un conto máis tarde, agora quero falar coa túa nai"

*"Hoxe quero a bañeira para a miña soa"

*"Agora non quero que che sentes no meu colo. Sal

*"Non quero que saques meus libros do estante"

*"Hoxe teño un deses días nos que me gustaría non ter familia. Quero que me deixedes tranquilo, a menos que preda lume a casa"

*"Hoxe non quero que xogues coa miña maquillaxe"

Para Juul, a linguaxe persoal, por se só, é o transmisor da mensaxe. As palabras pódennos facer dano; as emocións xenuínas, non. Non hai nada de malo en que un pai ou unha nai exprese tristeza, rabia, medo, mal humor ou irritación. Non importa se os nenos ás veces "séntense rexeitados" se un dos seus pais expresa rexeitamento. Deste xeito aprenden que non sempre poden conseguir o que queren e que existen individuos no contexto da vida familiar. Noutras palabras, as demais persoas da familia tambien teñen as súas propias necesidades persoais.

Existe outro motivo polo que non deberiamos esconder os nosos sentimentos cando falamos nunha linguaxe persoal: os nosos temperamentos individuais, os nosos sentimentos e os nosos altibaixos emocionais son parte do que somos. Polo tanto, di Juul, a información sobre estas calidades non é só unha parte lexítima da mensaxe, tambien é unha parte desexable.

A linguaxe define os límites, a expresión dos sentimentos mantén a calidez do contacto.

Moitas veces esquecémonos que a calor de calquera relación xorde de dúas fontes distintas: do que nos une e do que provoca friccións; as dúas están sempre presentes e as dúas poden ser igualmente importantes.

A linguaxe persoal só é eficaz se é verdadeiramente persoal. Se está minado, se se utiliza para outros fins ou como truco linguístico deixa de ser efectivo.

Cando os pais ou outros adultos establecen límites persoais, basicamente, están protexendo as súas propias necesidades. Cando o poden facer sen violar as necesidades dos fillos, o proceso interactivo da familia tambien sae beneficiado.

O establecemento adecuado de límites persoais caracterízase non só por un respecto fundamental cara á variedade da vida, senón tambien por unha "práctica" respectuosa. Os nenos non só aprenden o valor do respecto humano e da consideración baixo a forma dun mandamento "moral"; tambien aprenden a actau "eticamente"

A AGRESIVIDADE NOS NENOS

Unha das razóns polas que acuden as nais e os pais a falar conmigo é pola agresividade de seus fillos e fillas.
O aprendizaxe do comportamento agresivo ten unhas variables que son:
1.-A imitación ten un papel fundamental na adquisición e o mantemento das condutas agresivas nos nenos. Segundo a teoría da Aprendizaxe social, a expocision a modelos agresivos debe conducir a comportamentos agresivos por parte dos nenos. Esta opinión esta apoiada por diversos estudos que mostran que se producen aumentos da agresión logo da expocision a modelos agresivos, aínda cando o individuo pode ou non sufrir frustracións.

2.-O reforzamento desempeña tamén un papel moi importante na expresión da agresión. Si un neno descobre que pode porse en primeiro lugar da fila, mediante o seu comportamento agresivo, ou que lle agrada ferir os sentimentos dos demais, é moi probable que siga utilizando os métodos agresivos, se non o controlan outras persoas.

3.-A conduta agresiva varia co ambiente social, os obxectivos e o papel desempeñado polo agresor en potencia.

4.-Os factores cognoscitivos desempeñan tamén un papel importante na adquisición e mantemento da conduta agresiva. Estes factores cognoscitivos poden axudar ao neno a autorregularse. Por exemplo, pode anticipar as consecuencias de alternativas á agresión ante a situación problemática, ou pode reinterpretar a conduta ou as intencións dos demais, ou pode estar conciente do que se reforza noutros ambientes ou pode aprender a observar, recordar ou ensaiar mentalmente o modo en que outras persoas enfróntanse ás situacións difíciles.

PLAN ANUAL DE ORIENTACIÓN 2008-2009

Para este ano queremos incorporar dous programas novos no "Plan de Orientación":

• Programa de acollida de alumnado procedente do estranxeiro
• Programa de educación e valores a través do cine

Si queredes saber que vamos facer durante o curso 08-09 pica no enlace:

PLAN ANUAL DE ORIENTACIÓN

XOGOS POPULARES

Laura, a mestra de I3, pediume que publicara no Blog referencias a xogos populares;
A ZOADEIRA
Este brinquedo tambén se coñece co nome de Dalle que dalle.

Utilizando un botón, os pequenos terán que pasar un cordón polos furadiños e atar os dous extremos para que o botón fique preso. Para probar se funciona, deben coller con dous dedos os extremos e darlle unhas voltas ao botón, que comezará a xirar e zoar sen parar, até que a/o cativa/o canse.

A LA UNA ANDA LA MULA

Trata-se dunha modalidade das apandas con movimento. Marca-se unha liña no chan. Un/ha xogador/a elixido/a a sortes sitúa os seus pés aproximadamente a meio metro da liña e anica-se apoiando as mans nos xeonllos para que os outros poidan saltar por riba del. Os/as demais participantes poñen-se en ringleira (a liña fica entre estes e o/a xogador/a que apanda) e van saltando por orde, cada un verbalizando unha das frases seguintes, tambén por orde, e realizando a acción que se sinala:...

1. A la una, anda la mula. Vai correndo até a liña facendo que salta como unha mula, antes de dar o brinco definitivo.

2. A las dos, la coz. Mentres salta, da-lle unha couce ao/á que apanda.

3. A las tres, San Andrés. Da-lle unha pequena cuada mentres salta.

4. A las cuatro, maragato. Outra cuada.

5. A las cinco, se da un brinco. Dá un brinco imediatamente antes de saltar.

6. A las seis, canto los reyes. Antes de caer ao chan, despois de pronunciar a frase, debe cantar “la, la, la...”.

7. A las siete, tiro mi carapuchete. Ao estar no ar, arroxa algunha prenda (pucha, bufanda, pano...).

8. A las ocho, como pan y bizcocho. Antes de chegar ao chan há que facer ademán de meter algo na boca.

9. A las nueve, ata la mula y bebe. Fai o aceno de beber.

10. A las diez, el través. Salta de lado.

11. A las once, pisa el bronce. Debe ficar, despois do salto, cos pés xuntos e o corpo ergueito.

12. A las doce, no responde. Outra cuada.

13. A las trece, plantar ajos. Deixa no lombo do que apanda, sen que caia, un pao, unha herba, unha pedriña ou algo semellante.

Aquel/a que pise a liña, perde e pasa a apandar. Se alguén falla na acción que lle corresponde, perde e apanda tamén. Se (circunstancia inusual) se chega ao remate da quenda sen que ninguén perda, comeza-se de novo, relevando ou non ao/á xogador/a que apanda segundo estea acordado.Foi tradicionalmente un xogo de inverno, a xogar no exterior.

A PORCA
Trata-se dun xogo mui estendido, con elementos semellantes ao hockey ou ao golf, deportes popularizados muito despois da existencia da Porca (tambén chamada Pino ou Cachona nalgumhas zonas).Foi un xogo de nenos, fundamentalmente xogado no inverno nun espazo aberto e amplo, normalmente no entanto se cuidaba do gado.

Xógase con 2 obxectos: a “cacheira” (ou “pau daporca”) e a “porca”, que están feitos en madeira polos propios xogadores.
Haberá un “porqueiro”,q u e e s t a r á n o “curral” (círculo central) e o resto de xogadores que estarán colocados cada un no seu “nicho”. Normalment e e s t e s “nichos” fanse no chan, na terra, pero tamén poden ser pintados ou ben suplilos por aros.

O “porquei ro” t i ra a “porca” ao aire; se cae fóra do “curral”, tentará introducila dentro dalgún nicho dos outros, ante a oposición dos mesmos. Se non é capaz, voltará ao seu “curral” e lanzaráa outra vez ao aire. Se cae d e n t r o , t o d o s o s xogadores terán que cambiar de “nicho”, a n t e s d e q u e o “porqueiro” lles ocupe algún. O xogador que quede sen “nicho” pasará a s e r o s e g u i n t e “porqueiro”. Se alguén consigue meter a “porca” no “curral” conseguirá un punto e todo o mundo terá que cambiar de “nicho” . Outro xeito de xogar, ut i l izando o mesmo esquema de d i s t r i b u c i ó n d o s xogadores, é que o “porqueiro” golpee a “porca” con forza e o resto dos xogadores tentarán meter a “porca” n o “ c u r r a l ” d o “porqueiro”; o que o logre pasará a ser o novo “porqueiro”.

A RÁ
É un xogo para praticar nun espazo aberto e en cualquer época do ano.Xogo de precisión pertencente aos tradicionalmente chamados “de burro”; consiste no lanzamento duns discos metálicos (pellos) desde unha distáncia marcada (que oscila entre 2 e 3 metros) a unha caixa con cinco furados, dúas argolas, un moíño e unha rá, sendo o obxectivo do xogo introducir os pellos na boca da rá ou —no seu defeito— por algún dos outros furados da mesa. En función de onde se metan os pellos haberá variacións na pontuación....

A RAIA DE FRANCIA

Fórmanse dous equipos de entre cinco e dez xogadores cada un.Xógase con doce pinaretas ou doce pedras de mediano tamaño, que se poidan coller coa man con facilidade.
O terreo de xogo debe ser grande e plano. Pode ter ou non ter herba. Trázase nel unha liña central e dúas liñas de fondo, así como outras dúas laterais. A liña central coas de fondo marcan as zonas de cada equipo. O espacio que queda atrás das liñas de fondo é zona libre. Nunca se poden sobrepasar as dúas liñas laterais.

En cadansúa liña de fondo colócanse seis pedras ou pinaretas, separadas entre si por un pé de distancia.

Os xogadores sitúanse a ambos os dous lados da raia medial, manténdose un defensor diante da liña de pedras.

O xogo consiste en invadir o terreo contrario, dirixirse ás pedras, coller as que se poidan e volver con elas ao seu terreo e colocalas a continuación das propias pedras. Os defensores das pedras deben evitar que estas sexan collidas polos contrarios, cousa que logran se tocan, e con iso agachan –pandan-, a quen se achegue a elas, ou aínda a quen fuxa con algunha pedra xa conseguida. O xogador que fose tocado en campo contrario ten que devolver as pedras, se as leva, e situarse na zona libre oposta ao seu terreo, de onde non poderá saír ata que un compañeiro do seu bando consiga entrar nesa zona e tocalo. Ninguén pode ser agachado no seu propio terreo, nin nas zonas libres.Este é un xogo moi movido e áxil, de ataque e defensa ao mesmo tempo. Gaña o equipo que consiga roubar todas as pedras dos contrarios e depositalas na súa liña de fondo ou o que logre pandar a todos os contarios.

Próximamente falaremos das:

AS CHAPAS
Xogo de habilidade, fundamentalmente practicado polos nenos. É preciso debuxar no chan un caminho en forma de serpe, con rectas e, sobretodo, curvas, duns 8 centímetros de ancho e tan longo como se quiser...
AS TRES EN RAIA
Tamén chamado as leiriñas, pedreiro-garabateiro ou pai-fillo-nai, é un xogo para dúas persoas con tres fichas cada unha (pedras, pauciños, botóns...) que se van colocando alternativamente nos pontos onde se cruzan as raias, tentando aliñar cada un as súas tres pezas e evitando por súa vez que o/a contrário/a faga o próprio....

A TURRA-SOGA

Deporte común a outras culturas peninsulares e universais; Tambén conhecido como Tracción á corda ou Soga-tira (por influencias bascas), a finalidade deste xogo é a de turrar máis ca equipa contrária. ....

FULANIÑO, QUE ME MATAN
No interior dunha circunferéncia duns dous metros de diámetro debuxada no chan, un/ha xogador/a dorme coa cabeza gacha entre os brazos. A uns dez metros da circunferencia, outro/a xogador/a exercerá de defensor/a. Os/as outros/as participantes han tentar entrar na circunferéncia e bater no que dorme cunha prenda de roupa. Ao se sentir agredido, o/a xogador/a que "dorme" berra:
Fulaniño, que me matan!”O/a defensor/a acode e situa-se dentro da circunferéncia, preparando tambén unha prenda de roupa para o defender. Apartir de entón han-se suceder os intentos por zorregar-lle a quen está "durmindo". Se o/a defensor/a acada bater-lle a algún dos/as atacantes, este/a pasará a "durmir", liberando ao/á primeiro/a.Segundo A. Romaní, trata-se dun xogo de inverno
O BRILÉ
Os xogadores forman dous equipos do mesmo número de xogadores; un bon número pode ser entre cinco e oito por equipo. Precísase unha pelota de goma de mediano tamaño.
O CHOQUE-CHOQUEIRO
Xogo praticado en grupo, cun marcado carácter individual, onde as habilidades máis destacaban eran as de ser lixeiro á hora de fuxir e de saber esqueivar ao choqueiro para evitar que este lle tocara.Estamos diante dun xogo mixto, recollido na comarca ourensá da Límia, praticado por rapazes e rapazas de entre 5-6 e 12-13 anos.O espazo habitual de xogo era a eira, onde praticaba o xogo un grupo de 7 a 10 rapazes (este era o número ideal), depois de rematar as faenas próprias, tais como ir á escola, gardar o gando, ou ir á fonte.
O MARCO

Chega-nos a información desde Valilongo, no concelllo ourensán d’A Teixeira, polo que sabemos da súa prática neste concello e máis no viciño de Montederramo, mália tambén se ten coñecimento do xogo no centro e norte da provincia de Lugo.
O MISTO. O QUEIMADEDOS
Entretimento sedentário para praticar -nomeadamente- no interior e en cualquer época do ano. Vários/as concorrentes situan-se en circo (arredor dunha mesa, p.e.). Unha vez prendido un misto, este vai pasando de man en man até que a un/ha dos/as participantes se lle apaga nos dedos. Este debe pagar prenda.O tipo de prendas a pagar debe-se acordar de antemán. A prenda concreta, así e todo, pode decidir-se sobre a marcha.Como cuase todos os xogos sedentários de prendas, ha-se ter en conta que estas práticas rematan convertendo-se nun momento no que se poñen en común elementos da personalidade íntima dos individuos (pagar a prenda de dar un bico a unha persoa predeterminada, p.e.).

O MOINHO
É un xogo para dúas persoas, cada unha con 9 pezas.Xoga-se nos 24 pontos de intersección dos 3 cuadros concéntricos que forma o taboleiro....
O PANO
Xoga un número impar de individuos, xá que participan dous bandos iguais, de entre cuatro e oito xogadores/as, e un/ha xogador/a que fai de xuíz/a. Como elemento de xogo, precisa-se un pano ou unha trela de dúas cuartas de lonxitude.Cada bando terá un/ha capitán/ana que asignará un número a cada un/ha dos/as seus/súas compañeiros/as, incluindo-se el/a mesmo/a. Se xogan seis por cada equipa, han-se numerar do un ao seis, tanto nun bando como no outro....
O PASE MISÍ
Sirva o presente como mostra dos xogos que se levan a cabo en filas.Dous/dúas xogadores/as agarran-se das mans, formando con elas unha ponte, debaixo da cual van ter que pasar todos os elementos da fila....
OS BIRLOS AO CANTEIRO
Precisamos dúas ou máis bólas, construídas de madeira dura e de un a tres quilos de peso; e de -cuando menos- 9 birlos. Debe observar-se que tanto os uns como os outros escachan ou deterioran-se con facilidade; de aí a necesidade de ter repostos. Os birlos (entre 7 e 10 cm de altura), poden ser sen tornear, cos dous extremos cortados permitindo-os manter direitos no chao, e torneados, con unha soa cara de apoio e coa outra en forma de lámpada eléctrica. As bólas son esféricas, duns 15 cm de diámetro e -a diferenza doutras modalidades máis actuais- non ten buratos para as suxeitar....
OS BOLOS DE PUNXEIRO
Esta variante do Xogo de Birlos (ou Bolos) galegos pratica-se no concello ourensán de Viana do Bolo, concretamente no lugar de Punxeiro.Chama a atención a forma do bolo/birlo; que semella mui arcaica. Neste senso, mesmo pode resultar de interese observar as formas das distintas variantes galegas, podendo fazer un percurso na seguinte orde: Viana do Bolo, Xove, Cubelas,

O RECANTO DE MIK

O blog da biblioteca do CEIP "MESTRES GOLDAR" xa está en pleno funcionamento.

Podedes visitala picando no seguinte enlace "O RECANTO DE MIK" e ler artigos como:

• XA ESTAMOS DE VOLTA


• PARA EMPEZAR BEN


• MESTRES/AS APAIXOADOS


• UNHA IMAXE VALE MAIS....


• LECTURAS ESCOLARES


• MAIS SOBRE MOCHILAS


• O OUTONO ACÉRCASE CON MOI POUCO RUIDO


• O OUTONO INSPIRA


• MES INTERNACIONAL DAS BIBLIOTECAS ESCOLARES
  
• REIVINDICANDO CON HUMOR...


• ALGO MÁIS QUE UN CARTEL...


• 1.000.000 DE EXEMPLARES VENDIDOS!!


• E SEGUIMOS

FELICES LECTURAS

¿PORQUE OS NENOS MINTEN?

Publico este artigo extraído da páxina web do centro Familiae de Santiago de Compostela. Podeís atopar máis artigos páxina web: http://www.centrodepsicologia.org

Existen múltiples causas que varían de acuerdo al caso en particular.

1- Un niño miente cuando quiere llamar la atención, ésta una de las causas más comunes; quieren llamar la atención para que se les prodigue la atención que no se les expresa muchas veces por negligencia; quieren ser valorados y apreciados por sus padres y al no conseguirlo inventan cosas con las cuales desean lograr que se les preste la dedicación que anhelan. Padres indiferentes ante la necesidad afectiva de sus hijos, o padres ausentes por constantes compromisos sociales o de trabajo faltan en la dinámica familiar y no es raro, entonces que el niño empiece a mostrar los síntomas de un fabulador que poco a poco va perfeccionando esta estrategia, descubriendo que con éstas logran que sus padres se interesen por él y le dediquen un poco de atención. De adultos, si la situación no se ha corregido en la infancia, se convierten en los grandes mitómanos que creen sinceramente en sus propias fantasías.

2- Otro de los motivos, no poco comunes que se presenta como causa de la mentira en los niños es el comportamiento rígido de los padres, que sólo pueden permitir una conducta modelo donde está ausente toda manifestación de espontaneidad y de libertad; padres autoritarios donde los hijos no pueden opinar y donde sus gustos e intereses no son tomados en cuenta, en esos hogares donde no consideran al hijo como un ser que merece respeto y que tienen derecho a ser escuchado, sí éste desobedece la norma impartida(así no sea justa o digna)le conlleva a reprimendas y a castigos tan violentos que los niños tienen que empezar a mentir por el miedo a ser castigados; de esta manera el principio de autoridad mal ejercido puede condicionar al niño a mentir para salvaguardar su integridad física.

3- Otra de las causas por las cuales el niño miente, es porque "aprendió" a mentir”. La mentira también se aprende, y en un porcentaje considerable son los padres los primeros maestros de ella, sucede que hay hogares donde el padre o la madre o ambos mienten tan significativamente que para los pequeños el mentir se convierte en algo común y normal puesto que se desarrolla en un ambiente en que constantemente se falta a la verdad, probablemente conformado por padres conflictivos. mitómanos y con inseguridades marcadas.

La mentira en los niños es algo que preocupa a muchos padres; éstos deben determinar las posibles causas (incluyendo su propia conducta) y corregir a tiempo lo que está motivando para que el niño mienta; pero el factor edad es muy importante recordarlo siempre ya que en las edades primarias (hasta los 5 años aproximadamente) el mundo del niño es mágico y rico en fantasías. Los padres deben considerar que el niño necesita comprensión, cariño, dedicación y sobre todo dirigirlo con la verdad, darles la confianza necesaria para que se establezcan los parámetros de amistad con sus hijos; convertirse en los receptores de sus ansiedades, preocupaciones, curiosidades e intereses, padres democráticos y afectuosos. Recordar que sólo un padre franco puede criar hijos francos.
Dr. Antonio Arbulú Neira

Autor: FAMILIAE Psicoterapia- Fecha: 2008-03-19