O trastorno por déficit de atención e hiperactividade é unha síndrome conductual de causa pouco clara, na que probablemente interveñen factores xenéticos e ambientais e no que existe unha alteración no sistema nervioso central, que se manifesta mediante un aumento da actividade, impulsividade e falta de atención sendo unha das causas principais de fracaso escolar e de problemas sociais na idade infantil.
Trátase dun trastorno neurolóxico no que se propuxeron factores de orixe xenética (é dicir, herdado, non adquirido no curso da vida) aínda que non se descarta a influencia de factores que actuarían durante a xestación, o parto ou o desenvolvemento infantil. O factor xenético está demostrado, posto que o TDAH é entre 7 veces máis frecuente en irmáns e entre 11 e 18 veces máis frecuente en irmáns xemelgos. Describíronse varios xenes posiblemente implicados.
O DSM-IV (Manual diagnóstico e estatístico dos trastornos mentais ) identifica tres síntomas básicos:
Items de hiperactividade-impulsividade
- Inquietude, móvese no asento
- Érguese cando debería estar sentado
- Corre e salta en situacións inapropiadas
- Dificultade para xogar tranquilamente
- Excitado a miúdo, "como unha moto"
- Verborrea
- Responde antes de que finalice a pregunta
- Dificultade para gardar a quenda en actividades de grupo
- Interrompe outros nos xogos, conversacións, etc.
Items de inatención
- Non atende detalles, comete erros
- Dificultade para manter a atención
- Xordeira ficticia
- Non segue instrucións, non remata as tarefas
- Dificultade para organizarse
- Evita tarefas que requiren esforzo continuado
- Esquece e perde cousas necesarias para a súa actividade
- Doada distracción por estímulos externos
- Esquecedizo nas actividades diarias
O TDAH ten predominio de inatención cando se detectan 6 ou máis items de inatención e menos de 6 items de hiperactividade / impulsividade.
Considérase un TDAH combinado cando se detectan 6 ou máis items de hiperactividade / impulsividade e 6 ou máis items de inatención.
En calquera caso, todos estes items deben persistir máis de 6 meses, en dous ou máis lugares (colexio, casa, etc.).
O diagnóstico é complexo. Cando se sospeita que un neno ou unha nena ten este trastorno, no colexio soemos entrevistarnos cos pais, empregar escalas de avaliación da conduta, enchidas polos pais, profesores e outros coidadores do neno/a, e outras probas para descartar outros déficits que nos poidan levar a erros no diagnóstico. Estes estudios proporcionan unha información acerca da gravidade do trastorno e a necesidade de derivalo ao médico especialista que determinará o diagnóstico.
O tratamento ten tres bases imprescindibles:
- Información e axuda exhaustiva a pais e mestres
- Tratamento farmacolóxico
- Tratamento psicopedagóxico
- Reducir os síntomas do TDAH
- Reducir os síntomas comórbidos (outros síntomas asociados ao trastorno)
- Reducir o risco de complicacións
- Educar ao paciente e ao seu ámbito sobre o trastorno
- Adaptar o entorno ás necesidades do paciente
- Mellorar as habilidades de abordaxe dos pacientes, pais e educadores
- Cambiar as percepcións desadaptativas
O tratamento farmacolóxico é imprescindible en 7 de cada 10 nenos con TDAH, e ten que individualizarse en cada paciente identificando a dose mínima eficaz e ben tolerada .
A acción psicopedagóxica pode orientarse cara a unha reorganización educativa e comportamental (terapia de modificación do comportamento), complementada coa práctica dun deporte ou actividades en centros recreativos para propiciar a descarga motora do neno
No hay comentarios:
Publicar un comentario