- Negación do problema para evitar etiquetamento de "familia con problemas"
- Se afronta de modo non adecuado cando se actúa e non se debería actuar
- Cando si, se debe actuar porque existe o problema pero se actúa de xeito equivocado.
Hai un conto grego que di: "un mulo que esta atravesando coa súa carga de leña un sendero habitual, encontrou o camiño bloqueado por un gran tronco que caira a noite anterior e que obstruía o paso. O mulo, despois dun pequeno momento de desánimo, comenzou a empurrar coaa testa o groso tronco pero sen conseguir movelo nin un centímetro. Decidiu entón aumentar os intentos tomando carreira e dando fortes cabezadas; cabezadas que foron cada vez máis violentos ata que o mulo morreu"
De forma non moi diferente, os que interveñen nos problemas, diante de solucións que se mostran ineficaces, no lugar de sustituilas por outras as intensifica convencidos de que non as aplicaron o suficentemente ben.
En moitas ocasións os problemas poden ser vistos como o froito dunha tentativa errónea e reiterada de tratar unha dificultade. Un caso moi frecuente é o dos alumnos considerados "difíciles", alumnos que a diferenza dos outros parecen non seguir con proveito as clases. Nestes casos a miúdo obsérvase unha secuencia de interaccións ríxidas: fronte ao fracaso escolar do neno, o profesor avisa á familia para informarlle e intenta comprender, e asi decátase de que o alumno, debido ás obrigacións laborais dos pais, pasa moito tempo só.
O profesor, para intentar aliviar as presuntas carencias afectivas do neno, decide dedicarlle a máxima atención, pero, paradoxicamente, mentres máis trata de axudalo con manifestacións de interese, menos obtén en aproveitamento escolar.
Ante os fracasos das súas tentativas, o profesor, no canto de cambiar de estratexia, e disminuir asi a atención, auméntaa. A situación continúa agravándose, ata o punto de que o aproveitamento escolar diminúe alarmantemente e o profesor comeza a dubidar das súas propias capacidades educativas.
En casos como este, basta con convencer ao profesor que abandone a súa táctica e polo tanto dedique ao neno a mesma atención que aos outros nenos, producindo enseguida un cambio. O alumno para volver a obter a atención perdida empezará a buscar ao profesor, ao principio con cousas de pouca importancia e máis adiante en cambio intentando gañar a súa aprobación con melloras escolares. O profesor, neste punto, poderá promover cambios posteriores, premiando e felicitando ao neno polos resultados obtidos.
Watzlawick (1974) afirma que a miúdo, de xeito contrario ao que suxeriría o sentido común, son precisamente as desatencións as que facilitan beneficios reais máis que o seu contrario é dicir, o exceso de atención
No hay comentarios:
Publicar un comentario